ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး မေျပာျပတတ္တဲ့
ဆိုးဝါးမႈႀကီးတစ္ခုဟာ မျမင္ရပဲ လမ္းေတြထဲ ဝင္ထြက္
သြားလာလို႔ေနတယ္ ထေရးဒါးစ္ – ႐ွန္ဂ္ရီလာေပၚ တြားသြား
တက္သြားေနသလား ပန္းဆိုးတန္းကုန္းတံတားမွာ
ဒင္းရဲ႕မသိုးမသန္႔အနံ႔ဆိုးႀကီး ဆူးေလတဝိုက္
အာ႐ုံျပဳလိုက္တယ္ လာ႐ိုက္ခတ္တဲ့ မ႐ွိေတာ့တဲ့လိႈင္လုံးႀကီး
ကႏၲာရရဲ႕ဟင္းလင္းထဲ ေလနင္းသြားတဲ့ အသံေတြ
ေစတီဟာ ဦးက်ိဳး ဗလီဟာ ၫြတ္က် ဘုရားေက်ာင္းဟာ
မ်က္စိကို စုံမွိတ္ထားၿပီး ျပန္မဖြင့္ေတာ့ဘူး
ဒီတဝိုက္မွာ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ဘူးသလိုပဲ
႐ွင္သန္မႈဟာ ဒီအရပ္မွာ စည္ကားခဲ့တာ မယုံႏိုင္စရာ
ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဘက္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အရိပ္မည္းႀကီးဟာ အထဲငုပ္ဝင္လွ်ဳိလိုက္တယ္
သမၼတကုန္းေပၚမွာ သမၼတကုန္း မ႐ွိေတာ့ဘူး
ျမစ္ဘက္ကလာတဲ့ေလဟာ တီးတိုးဆို႔နင့္လို႔
လမ္းမွားေရာက္လာတဲ့ တစျပင္ဟာ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္းမသိ
လမ္းေပၚမွာပဲ ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္လို႔ ဂ်ပန္ေခတ္က
ကတၱရာေပၚ ေဆာင့္နင္းလာသံေတြေၾကာင့္လား
ႀကိဳးတန္းေပၚကခိုေတြ အတိတ္ဆီ ထပ်ံသြားၾကတာ
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ခြာတစ္ခ်က္ေပါက္ေတာ့မယ့္ျမင္းအဲဒီအတိုင္း ေ႐ွ႕ေျခတစ္ဘက္ျပင္လို႔
မီးဟုန္းဟုန္းဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ရင္ထဲ ေတာက္ေနဆဲပဲလား
ဝန္ႀကီးမ်ား႐ုံးေလွခါးထစ္ေတြေပၚ တဒုံးဒုံးနဲ႔
ႀကိမ္မီးအုံးဖို႔ လက္ပါးေစေတြ တစ္ပတ္လည္ လာေနသံ
ကမ္းနားလမ္းဟာ ရာဇဝင္အျပည့္နဲ႔ လမ္းမွာ ကမ္းဟာနားလို႔
ဘယ္ကေနမွန္းမသိတဲ့ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနသံကို
နားစြင့္လိုက္ပါရဲ႕ မျမင္ရတဲ့ ႏွလုံးဟာ ခုန္ေနဆဲပဲလား
ဒဏ္ရာႀကီးတစ္ခုဟာ ျမဳံေနဆဲပဲလား
လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ဟာ သူ႕ထဲသူ ငူငူႀကီးေငးလို႔
ပသို႔ဆိုေစ
မနက္ဖန္ဟာ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ ဘယ္မွာဆုံၾကမလဲ
ကိုယ့္လူတို႔ ပိုလြန္းတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔
႐ိုတြန္းကဖီးဟာ ကိုယ္တို႔ကို ေမွ်ာ္လို႔ေနေလတယ္
ဆရာျမရယ္ အာရင္ဘာ့ဂ္ရယ္ ပါရီလို ေန႔ရက္ေတြေပါ့ကြယ္

ဇယလ
၁၅ ေမ၊ ဏာသိမ္း ‘၂၁

အေကာင္းဆုံးျဖစ္မလာခင္ ျဖတ္သန္းရမယ့္
အဆိုးဆုံးဟာ ရာသီစက္ဝန္းထဲ တြင္းထဲက ပလူေတြ
ေတာင္ပံေမြးေနၾကသလိုေပါ့

ရယ္စရာမ႐ွိ၊ ေလ်ာ္စရာ႐ွိ ေၾကကြဲမႈကို အေႂကြးတင္

ေငးၿပီး ျပဳံးပဲျပဳံးေနေတာ့တယ္
အတိတ္နဲ႔ အသိေၾကာ ျဖတ္ထားသူရယ္

ဝတ္စုံနဲ႔အမိႈက္ေတြ လူ႐ုပ္ေတြ လိုက္ေကာက္ၾကတယ္

အခ်ိန္ဟာ ဆန္းၾကယ္တယ္ ကေလးအ႐ြယ္က ကစားခဲ့တဲ့
ေသနတ္ပစ္တမ္းေၾကာင့္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ
ေသသြားတယ္

လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ဝင္သက္ ၂၃,၀၄၀ ျပဳလုပ္တယ္
ႏွလုံးဟာ တစ္ေန႔ အႀကိမ္ ၁၁၅,၂၀၀ ခုန္တယ္
ဦးေႏွာက္ဟာ တစ္ေန႔ အေတြး ၆၀,၀၀၀ ကိုေတြးတယ္
ႏွေမ်ာစရာကြယ္ အလြယ္တကူ အျမစ္လွန္ဘိခ်င္း

အျပစ္တစ္ဘက္ ဝဋ္တစ္ဘက္နဲ႔ ဘယ္သိၾကမလဲ ေျခတုေတြ
ကြၽဲတစ္ဘက္ ႏြားတစ္ဘက္ ဘဝကို စီးနင္းၾကေလရဲ႕

မီးဖိုေနပါတယ္ဆိုမွ ဘာလုပ္ရမလဲ စိန္ခဲေတြ
ထင္းတစ္ေခ်ာင္းပဲ ကိုယ္ျဖစ္ရပါေစေလ

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ အလွတရားဆို ခါးသီးစရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္

သစၥာတရားဟာ ငါတို႔ခြၽတ္လိုက္ရမယ့္ ေက်ာက္တုံး
ဦးထုပ္ေတြပဲေပါ့

အဆုံးမသတ္ခင္ ဒီျဖစ္စဥ္လည္း အဆုံးသတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး

ဇယလ
၁၃ ေမ၊ ဏာသိမ္း ‘၂၁