ဦးခင္ေမာင္ရင္ငိုတတ္တယ္၊ သူ႔အေဖအေမအေၾကာင္းေျပာတိုင္း။ ကိုသင္းခိုင္ငိုတယ္၊ သူ႔ငယ္ဘဝနဲ႔မိဘေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း။ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္ငိုတယ္၊သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔။ ကိုေခ်ာငိုတယ္၊ညီမေလးမမျမင့္အတြက္ လိုတာေတြသူမေပးႏိုင္ခဲ့လို႔။

ေရနံေတြပမ္းထြက္သလို၊ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕အလႊာေတြေအာက္ဖိအားေတြရဲ႕ဖိစီးမႈေတြကေနပမ္းထြက္တဲ့မ်က္ရည္ေတြမဟုတ္ရင္ရာႏႈန္းျပည့္စိတ္အဟုန္နဲ႔ခုန္ဆင္းၾကတဲ့ေရတံခြန္ေတြအျခားကမၻာကမီးေတာင္ဝကေခ်ာ္ရည္ေတြဟာဒီမွာ မ်က္ရည္လာျဖစ္ၾက၊သြန္းၿဖိဳးၾကတယ္၊စိတ္ခ်ည့္သက္သက္ဆက္တိုက္မ်က္ရည္ေတြ၊ေယာက်္ားရင့္မႀကီးေတြရဲ႕ေခတ္ေတြကိုေရဆန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတဲ့ၿမိဳသိပ္လူသားမ်က္ရည္ေတြ။

ခ်ဴစရာမလိုပူစရာမလိုယူခ်င္လို႔ေတာင္ေတာင္းလို႔မရတဲ့မ်က္ရည္ေတြသူ႔အခ်ိန္သူ႔အခါသူ႔အလိုလိုတသြင္သြင္ပင္က်မ်က္ရည္ေတြ။

ေဟာဒီမွာေလ၊မ်က္ရည္ေတြ။ဘာမွမေဟာ၊ဘာမွမေျပာ၊ ေလၽွာကနဲစိတ္အံဆြဲထဲကထြက္လာတဲ့ကံစီးေတာ္ျမင္းပန္းပြားတဖြားဖြားနဲ႔ဟီသံကိုအသံပိတ္ခ်လိုက္တဲ့မ်က္ရည္ေတြ။

ဇယလ
၁၄ စက္ ‘၁၉

“ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ဘာေပးမလဲ”
ေမြးခဲ့တာၾကာလွၿပီ စတင္ေမြးဖြားခဲ့တာ
ျပာလဲ့ေနတဲ့ေရစီးေဘးကေက်ာက္စရစ္ျဖဴေလးငယ္
မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ နတ္သားနဲ႔နတ္သူမတို႔
နတ္တို႔အေလၽွာက္ နတ္ခ်စ္တင္းေႏွာ
ၾကည္လင္ေသာ နတ္တို႔ရဲ႕ဖိတ္လၽွန္လၽွန္က်
အႏုဇီဝေတြထဲက အမြန္ဆံုးအျမတ္ဆံုး
ကလလေရၾကည္နဲ႔ အမတ မ,ဥ တို႔က
ဖြံ႕ၿဖိဳးမွ ုနတ္ေရႊစင္ နတ္တို႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈသဘင္
နတ္ရွင္တို႔ရဲ႕သန္႔စင္ေသာ နတ္ဘဝရဲ႕အေမြရွင္
“တစ္ဘဝလံုး
ေပးထားၿပီးၿပီေလ။ေန႔တိုင္းဟာ
ေမြးေန႔ေပါ့”
လူျဖစ္မႈရဲ႕နတ္ဘဝ ယာယီေမ့ေပ်ာက္သြားတဲ့အလ်ဥ္
“မရဘူးကြာ၊
ပါးကိုေတာ့
နမ္းေပးဦး”
ထိေတြ႕မႈရဲ႕အစ
ထိေတြ႕မႈမွာယံုၾကည္စြာတစ္ဘဝ
ထိေတြ႕မႈမွာနတ္ဘဝ
လူ႔ဘဝကိုဆင္းသက္ခဲ့ၾကတယ္
ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေက်းဇူးတရားကို
အသိမွတ္ျပဳ
နမ္းလိုက္ပါတယ္
နမ္းျခင္းရဲ႕ႀကီးျမတ္ေသာအဓိပၸါယ္နဲ႔
ရင္ထဲကနတ္ဘဝေတြကတည္းက
လိပ္ျပာထိေတြ႕မႈနဲ႔ နတ္တို႔ေပးတဲ့ရွားရွားပါးပါး
မဟုတ္ရင္ေပါေပါမ်ားမ်ားထူထူထပ္ထပ္
ေတြၾကား Continue reading →

ျဖစ္လာေတာ့မွာေတြကို
ႀကိဳသိလို႔ရတယ္
ဗမာစကားမွာ
နိမိတ္ဆိုတာရွိတယ္
ပံုေတာ့မဟုတ္ဘူး
အာရံု
ရုပ္ဆိုတာျဖစ္မလာခင္
ေကာင္းကင္ဟာဘာမွမေျပာဘူး
အာရံုကပဲယူရတာ
နာမ္ဘာသာစကား
ေန႔ေတြဟာ
ရုပ္-နာမ္ေတြနဲ႔ဖြဲ႕စည္းမႈေတြျဖစ္လာတာ
ဘာမွမေသခ်ာဘူး
ဘာမွပံုစံခြက္ထဲမရွိဘူး
ဘာမွမွာဘာမွေတာင္မရွိဘူး
ခ်စ္ျခင္းမွာျမတ္ႏိုးျခင္းမကပ္ရင္မပီျပင္ဘူး
ၾကားမွာဘာသာစကားအရမ္းဝင္တယ္
မရွိုလို႔လည္းမမွန္ဘူး
ရွိလို႔လည္းမမွန္ဘူး
သိလို႔လည္းမဟုတ္ဘူး
မသိလို႔လည္းမဟုတ္ဘူး
ရုပ္ဘဝတစ္ခု
နာမ္ဘဝဘယ္ႏွခု
လူဆိုတာ ‘ငါ’ လည္းျဖစ္တယ္
လူဆိုတာကြန္ယက္ေတြ
ျဖတ္သန္းရာလမ္းခြလည္းျဖစ္တယ္
ဘာမွလည္းမျဖစ္ဘူး
အရာအားလံုးလည္းျဖစ္တယ္
ေသြးဆိုတာထြက္က်မွမဟုတ္ဘူး
အတြင္းထဲလည္းဖိတ္တတ္တယ္ Continue reading →