ဆရာ့ကဗ်ာေတြႀကိဳက္ပါတယ္ေျပာလာေတာ့ဟုတ္လား ဘယ္ကဗ်ာေတြလဲလို႔ေမးလိုက္တာအီးအီးအဲအဲျဖစ္ေရာ။

ဒါကိုအပိုင္း၃ပိုင္းနဲ႔စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။

၁။
ကိုယ္ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြဟာက်က္မွတ္လို႔မရတာ(က်က္မွတ္လို႔မရတဲ့ကဗ်ာမ်ဳိးျဖစ္တာ၊ဖတ္ၿပီးရင္ရလိုက္တာျဖစ္ျဖစ္မရလိုက္တာျဖစ္ျဖစ္၊အပိုင္းအစေတြပဲရတာျဖစ္ျဖစ္၊ရၿပီးၿပီးလိုက္ေစဖို႔ပဲ။ၿပီး၊အမွတ္ရဖို႔အတြက္အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာ၊စိတ္နားထဲစြဲတဲ့နရီ/ထပ္ေၾကာ့
ပံုစံ၊စြဲမိေစတဲ့နိမိတ္ပံု စသည္တို႔မပါရွိျခင္း)။

၂။
ခံစားမႈစြဲကပ္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု၊ခံစားမႈတင္ယာဥ္တစ္ခုခုမည္မည္ရရမရွိပဲအာရုံအခံုေတြသာရွိၿပီးအဲဒီအခံုေပၚပဲႀကိဳက္တတ္ရင္အရသာခံၿပီးကဗ်ာပုဒ္ၿပီးတဲ့အခါၿပီးသြားျခင္း။တစ္ပုဒ္လံုးအေကာင္အထည္မက်န္ခဲ့ပဲအာရံုခံစားမႈအလႈပ္အခတ္တို႔သာကဗ်ာပုဒ္ဖတ္လိုက္ရျခင္းသက္ေသအျဖစ္က်န္ရွိျခင္း။စိတ္အလုပ္စိတ္လုပ္သြားၿပီး၊ၿပီးေတာ့၊
ၿပီးသြားျခင္းသေဘာ။

၃။
တကယ္ေသခ်ာမဖတ္ဖူးပဲေလဒါန္းဖမ္းစီးလမ္းၾကံဳဝင္ရႊီးလူမႈေရးကိစၥသြားလာျဖဲျပတာ။

ကဗ်ာေတြမတူေတာ့ဘူးေလ။
လိေမၼာ္သီးကိုပန္းသီးလိုကိုက္ၿပီးပန္းသီးကိုလိေမၼာ္သီးလိုအမႊာထုတ္စားလို႔မွမရေတာ့တာ။
ပန္းသီးကဗ်ာလား၊လိေမၼာ္သီးကဗ်ာလားေတာ့အၾကမ္း ဖ်ဥ္းသိရင္ေကာင္းတာေပါ့။
မသိရင္လည္းအခြံေလးႏႊာၿပီးငွက္ေပ်ာသီးလိုကိုက္စားၿမိဳခ်ပစ္လိုက္လို႔ရတဲ့ကဗ်ာေတြပဲဖတ္ပါေတာ့။
ဒါေတာင္စူးေတြခၽြံထက္ေနၿပီးခြဲၾကည့္မွသိရမွာေတြမပါေသးဘူး။

ပဲျပဳတ္သည္နားလည္မွကဗ်ာျဖစ္တာရွိသလို
ပဲျပဳတ္သည္နားမလည္တဲ့ကဗ်ာေတြဟာလည္း
သူ႔ေခါင္းေပၚရြက္ေအာ္ေရာင္းၿပီးခဗ်ၤားတို႔လည္းဝယ္ယူ
စားသံုးေနတဲ့ပဲျပဳတ္ေတြပါပဲ။