အဝတ္တစ္ထည္လိုခြၽတ္ခ် ၿပီး စိမ့္ေနတဲ့ေရထဲ ေျခတစ္ဘက္အရင္ထိုးစမ္းဆင္းစိမ္လိုက္လို႔ရတဲ့ ႏွစ္သစ္ဆိုရင္ေပါ့ လို႔ ေတြးမိၾကမွာပါပဲ။ ‘ဝတ္လစ္စလစ္’ ဆိုတဲ့စကားလံုးမွာဟန္ေဆာင္မႈ ဖံုးကြယ္မႈ မ႐ွိဘူး။ ခနၶာကိုယ္တစ္ခုမွာ သူမအျဖစ္႐ွဴေနတဲ့အသက္။တမင္ရည္ရြယ္မထားသလိုနဲ႔တမင္ရည္ရြယ္ထားသလားၾကံဳႀကိဳက္မႈ။သူမ ရယ္သံမွာ သူမ မ်က္ႏွာလႊဲဟန္မွာ။လမ္းေပၚအိပ္ေနတဲ့ေခြးတက္နင္းမိေတာ့မလို႔သူမဆီသူအေမာတေကာအလာမွာ။သူမရဲ႕အက်ၤီေအာက္ကလံုးဝန္းေတာေတြေပၚႏွစ္သစ္ကူးဟိုဘက္မွာသူႏိုးထခ်င္တာ။ငွက္ေတြအုပ္လိုက္ထပ်ံသြားသလိုသူ႔ကိုယ္ထဲ။စားပြဲေပၚေမွာက္ထားတဲ့သူမရဲ႕လက္ဖဝါးတစ္ဘ္ေအာက္မွာ သစ္ခက္ေလးႏႈတ္ၾကားခ်ီလာတဲ့ခ်ဳိးျဖဴ။ေမွာင္မိုက္တဲ့ေကာင္းကင္မွာေလွနစ္ျမဳပ္ျခင္းလည္း။ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေရာက္ေစေသာဝ္ ကိုပဲထပ္ခါထပ္ခါ။ဇာတ္လမ္းသေဘာဆိုရင္ေတာ့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ စကားတစ္္ခြန္းခြန္း အဓိပၸါယ္႐ွိတဲ့တိုုးတိတ္ပင့္သက္တစ္ခ်က္ လိုက္ေလ်ာလိုက္ရမလား အိုကြယ္ ဒါဟာႏွစ္သစ္ကူးညပဲ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွာလိပ္ျပာေတာင္ပံ႐ုတ္ၿပီးနားေတာ့မေယာင္။သယ္ေဆာင္လာခဲ့တာ သယ္ေဆာင္ထားထားရတာေတြ ဆိပ္ကမ္းမျမင္ေသး။ဆပ္ကပ္ထဲမွာပဲ ငိုေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လူရႊင္ေတာ္ဟာ သူ႔ေခါင္းကို ျခေသၤ့ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္လို႔။မၾကာမီမွာႏွစ္သစ္ကိုဘယ္လိုႀကိဳဖို႔။ကယ္တင္ခံ ေနာဧသေဘၤာထဲ သူပါမပါ နာရီဟာ သန္းေကာင္ယံ၁၂ ကို မ်က္စိေထာင့္ကၾကည့္လို႔။ႀကိဳးတစ္မ်ွင္ေပၚအတၱေဘာႀကီးခ်ိတ္တြဲလို႔

ဇယလ
၁ ဇန္ ‘၂၀