Tag: Translation

(အပိုင္း ၅ ရဲ႕ ၁)

မားစ္နတ္ဘုရားနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔၊ ဝိဥာဥ္ေတြနဲ႔စကားေျပာဖို႔၊
ပင္လယ္ရဲ႕သတၱဝါဆိုးႀကီးရဲ႕အျပဳအမူကိုတိုင္ေတာဖို႔၊
ဇာတာခြင္နဲ႔ညႇိ၊တိရိစာၦန္ေတြရဲ႕အူေတြကလီဇာေတြ
ၾကည့္ၿပီး အနာဂတ္ေဟာ၊ မဟုတ္ရင္ ကသိုဏ္းဖန္လုံးထဲ
ျမင္တာေဖာ္ျပ၊
ထိုးၿမဲလက္မွတ္ေတြထဲမွာ ေရာဂါလကၡဏာကိုေလ့လာ၊
လက္ဖဝါးရဲ႕အတြန္႔ရာေတြကေနအတၳဳပၸတၱိေဖာ္ထုတ္၊
လက္ေခ်ာင္းေတြကေန ေၾကကြဲဘြယ္စစ္ထုတ္၊
ေပါက္မဲကေန နိမိတ္ဆိုးကိုထုတ္ျပန္၊ ခြက္ထဲက
လၻက္ေျခာက္႐ြက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္းထို႔အတူ၊
ဖဲထုတ္နဲ႔လည္းပေဟဠိေဖာ္ထုတ္၊ ထိပ္ဖ်ား၅ခုရွိတဲ့
ဂမၻီရၾကယ္ပုံသ႑ာန္ေတြ၊ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ၿငိမ္ေစတဲ့
ဘာဘီက်ဴရစ္က္အက္ဆစ္ေတြနဲ႔ေဆာ့ကစား၊
ထပ္တလဲလဲေပၚေနတဲ့ အာ႐ုံ႐ုပ္ကို သိစိတ္မျဖစ္ခင္အဆင့္ရဲ႕
ထိတ္လန္႔ဘြယ္ရာေတြထဲခြဲစိပ္ေလ့လာ၊ သားအိမ္ကို
ေသာ္လည္းေကာင္း၊အုတ္ဂူကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊
အိပ္မက္ေတြကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ စူးစမ္းစစ္ေဆး
ေလ့လာသင္ယူ၊ ဒါေတြအားလုံးဟာ
မထူးျခားတဲ့ဝါသနာေတြ၊ယစ္မူးစရာသက္သက္ေတြ၊
သတင္းသာေတြမွာပါေလ့ပါထ က႑ေတြပါပဲေလ၊
ေနာင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာပဲ။
တိုင္းျပည္ေတြဒုကၡေရာက္ေနၾကခ်ိန္နဲ႔
ေတြေဝေမာဟေတြျဖစ္ၾကရတဲ့အခါမွာ အာရွတိုက္ရဲ႕
ကမ္းေျခေတြမွာျဖစ္ျဖစ္၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕
အဲ့ဂ္်ဝဲလမ္းေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္
လူသားရဲ႕သိလိုစိတ္ဟာ အတိတ္နဲ႔အနာဂတ္ကိုသာေဖြရွာၿပီး
အဲဒီဒိုင္မင္းရွင္းကိုပဲ စြဲလမ္းေနေတာ့တယ္။

---

Continue reading →

(အပိုင္း ၄)

အငူေပၚမွာတည္ထားတဲ့ဗိမာန္ရဲ႕မယ္ေတာ္ငဲ့
သေဘၤာေပၚေရာက္ေနၾကသူေတြ၊
ငါးဖမ္းျခင္းနဲ႔အသက္ေမြးၾကသူေတြ၊
ဥပေဒနဲ႔အညီ ဥဒဟိုသြားလာၾကသူေတြနဲ႔
စီမံခန္႔ခြဲၾကသူေတြအတြက္၊
ေတာင္းဆုျပဳေပးသနားေတာ္မူပါ၊အို၊မာတာ။

သားေတြ၊လင္ေယာက်ၤားေတြ၊ထြက္ခြာဖို႔ျပင္သူေတြ၊
အိမ္ျပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့တဲ့သူေတြရဲ႕
ဇနီးမယားေတြ မိခင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့
အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္လည္း
ဆုေတာင္းပတၳနာေပးသနားေတာ္မူပါေလ
မယ္ေတာ့္သားေတာ္ျဖစ္တဲ့ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕
သမီးေတြလည္းျဖစ္ၾကတာမို႔ေလ
ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕အရွင္သခငၻဳရင္မ
ဆုေတာင္းေပးေတာ္မူပါေလ။

သေဘၤာေတြေပၚရွိခဲ့သူေတြ၊ ေသာင္ျပင္မွာ
အေလာင္းအျဖစ္ပဲလာေသာင္တင္ၾကရသူေတြ၊
ပင္လယ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြထဲမဟုတ္ရင္ ျငင္းပယ္လိုက္မွာမဟုတ္တဲ့
ပင္လယ္ရဲ႕ နက္ေမွာင္လည္ၿမိဳထဲ ဆုံးပါးသြားခဲ့ၾကသူေတြ
ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ေခါင္းေလာင္းရဲ႕
ထာဝရထူးျမတ္တဲ့ဆုေတာင္းျခင္းရဲ႕အသံ
မေရာက္ရွိႏိုင္တဲ့အရပ္ဆီ
ေရာက္ရွိသြားၾကသူေတြအတြက္လည္း သနားသျဖင့္
ေတာင္းဆုျပဳေပးေတာ္မူပါ၊မယ္ေတာ္မာတာငဲ့။

(အပိုင္း ၅ ဆက္ရန္)

(အပိုင္း ၃ ရဲ႕ ၁)

ရံဖန္ရံခါ ကိုယ္စဥ္းစားမိတာက
ခရစ္ရ္ွနာမိန္႔ခဲ့တာ အဲဒါမ်ားလားလို႔
အျခားကိစၥေတြအေၾကာင္းမိန္႔ရင္း ဒါမွမဟုတ္
ဒီကိစၥကိုပဲ အျခားနည္းနဲ႔မိန္႔ခဲ့သလားေပါ့ေလ
အနာဂတ္ဟာတေျဖးေျဖးတိုးတိတ္သြားတဲ့သီခ်င္း၊
ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ဒါမွဟုတ္ ေနာင္တရဖို႔၊
ေရာက္မလာၾကေသးသူတို႔အတြက္
ေၾကကြဲေနာင္တရဲ႕
တစ္ခါမွဖြင့္မၾကည့္ရေသးတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕
စာမ်က္ႏွာေတြၾကား ဖိသိပ္သိမ္းဆည္းထားတဲ့
ခရမ္းျပာႏုေရာင္ လာဗင္ဒါအခက္ေလး။
ၿပီး၊အထက္တက္တဲ့လမ္းဟာ ေအာက္ဆင္းတဲ့လမ္းျဖစ္၊
ေရွ႕သြားတဲ့လမ္းဟာ ေနာက္ဆုတ္တဲ့လမ္းျဖစ္လို႔။
စိတ္တည္ၿငိမ္စြာရင္ဆိုင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္
ဒီကိစၥဟာေသခ်ာတယ္။ ကာလတရားဟာ
သမားေတာ္မဟုတ္ဘူး။လူနာဟာလည္း အခုဒီမွာ
မရွိေတာ့ဘူးေလ။
ရထားစတင္ထြက္ခြာတဲ့အခါ ခရီးသည္ေတြဟာေနသားစက်
သစ္သီးေတြ၊စာနယ္ဇင္းေတြ၊အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေပးစာေတြနဲ႔
(သူတို႔ကိုပို႔ေဆာင္ခဲ့သူေတြဟာ စႀကံကေနထြက္ခြာ
သြားခဲ့ၾကၿပီေလ)
သူတို႔ရဲ႕ဝမ္းနည္းမ်က္ႏွာေတြဟာ တေျဖးေျဖး
သက္သာလာေတာ့တယ္။ နာရီေပါင္းတစ္ရာရဲ႕
ငိုက္မ်ည္းနရီလႊဲခ်ိန္မွာ။

ေရွ႕သို႔ခ်ီေလာ့၊ခရီးသြားအေပါင္းတို႔
ျခားနားသြားမယ့္ဘဝေတြဆီ မဟုတ္ရင္
ဘယ္လိုအနာဂတ္မ်ိဳးမဆိုဆီ၊
အတိတ္ကေနလြတ္ေျမာက္သြားလို႔ေတာ့မရဘူးေပါ့။
ဘူတာကထြက္ခြာလာတဲ့သင္ဟာ အခုသင္ မဟုတ္ေတာ့သလို
လမ္းဆုံးမွာဆိုက္ေရာက္ေတာ့မယ့္သင္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သင့္ေနာက္ေက်ာမွာက်ဥ္းလာၾကတဲ့သံလမ္းေတြဟာ
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုခ်ိတ္ဆက္သြားၾကရင္း
တျဗဳန္းျဗဳန္းျမည္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာရဲ႕
ကုန္းပတ္ေပၚမွာ
သင့္ေနာက္ေက်ာမွာ က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ေရျပင္ေပၚက
ထယ္ေၾကာင္းေတြသင္ေငးရင္း
‘အတိတ္ဟာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ’ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ‘အနာဂတ္ဟာ
မိမိတို႔ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ’ လို႔ သင္ေတြးေနရမွာမဟုတ္ဘူး။
ညေရာက္တဲ့ခါ ႐ြက္ဆိုင္းႀကိဳးေတြနဲ႔ထိပ္ဖ်ားမွာ
နဂိုအသံထက္ျမႇင့္ေျပာေနတဲ့စကားသံ
(နားထဲေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ကာလကိုယ္ထည္ခြံရဲ႕ တတြတ္တြတ္
ျမည္ေနသံ၊ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔မွလည္းမဟုတ္ဘူး)—-
“ေရွ႕သို႔ခ်ီေလာ့၊ပင္လယ္ႀကီးဆီခရီးသြားေနတယ္လို႔
ထင္ျမင္ၾကသူေတြ၊ တေျဖးေျဖးေဝးကြာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ဆိပ္ကမ္းကိုျမင္ေတြ႕ခဲ့ၾကရသူေတြဟာ
သင္တို႔မဟုတ္ၾကသလို ဆိုက္ေရာက္တဲ့အခါဆင္းလာၾကမယ့္
သူေတြလည္းမဟုတ္ၾကဘူး။ေဟာဒီနီးစပ္ရာနဲ႔
ေဟာဟိုေဝးကြာတဲ့ကမ္းေျခတို႔ၾကားမွာ
အခ်ိန္ကာလဟာ သူ႔တည္းရွိေနခ်ိန္မွာ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
အတိတ္နဲ႔အနာဂတ္ကို ဆတူေတြးၾကည့္ပါ၊
လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းလည္းမဟုတ္
ဘာမွမလုပ္ပဲေနျခင္းလည္းမဟုတ္တဲ့အခိုက္မွာ
သင္ဒါကိုသေဘာေပါက္လက္ခံရလိမ့္မယ္ —-
‘လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ ဘဝရဲ႕ဘယ္ဘုံျဖစ္ျဖစ္မွာ
အာ႐ုံစူးစိုက္ေနခ်ိန္ဟာ ေသရေတာ့မယ့္အခ်န္ပဲျဖစ္တယ္’—
အဲဒီတစ္ခုတည္းေသာလုပ္ရပ္ဟာ (ေသဖို႔က်ေရာက္တဲ့
အခ်ိန္ဆိုတာ ရွင္တုန္းအခိုက္အတန္႔တိုင္းမွာ)
အျခားသူေတြရဲ႕ဘဝေတြမွာ အက်ိဳးအျမတ္ရရွိေစလိမ့္မယ္၊
လုပ္ေဆာင္မႈရဲ႕အသီးအပြင့္ကိုေတာ့မစဥ္းစားေလႏွင့္။

---

Continue reading →

(အပိုင္း ၂ ရဲ့ ၁)

ဘယ္မွာအဆုံးသပ္ရွိမလဲေလ အဲဒီအသံတိတ္
ငိုေႂကြးျမည္တမ္းတမႈေတြ၊ ေဆာင္းဦးရာသီ
ပန္းမာလ္တို႔ရဲ့တိတ္တဆိတ္ေရာ္ဝါညႇိုးေျခာက္မႈ၊
ပြင့္ဖတ္ေတြေခၽြခ်ရင္း မလႈပ္မယွက္ရပ္ျမဲရပ္လို႔၊
ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ပ်က္ယြင္းမႈဟာ
ဘယ္မွာၿပီးဆုံးမွာလဲေလ၊
ကမ္းေျခေပၚလာေသာင္တင္တဲ့ အရိုးရဲ့ဆုေတာင္း၊
ကမၻာႀကီးကို ဗေလာင္းဆန္သြားေစခဲ့တဲ့
‘သတင္းေကာင္းေပးပို႔ေတာ္မူျခင္း’။
(ကမၻာႀကီးသို႔ ဘုရားသခင္ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာမည့္ သတင္းေကာင္း)

အဆုံးသပ္ဆိုတာမရွိဘူး၊ ထပ္စုပုံလာတာေတြပဲရွိတယ္
ေနာက္ထပ္ေန႔ေတြ နာရီေတြရဲ့ေနာက္မွာ
တရြတ္ပါလာတဲ့အက်ိဳးဆက္
ယိုယြင္းပ်က္ဆီးဆုံးရႈံးရျခင္းေတြနဲ႔ပဲအတူေနခဲ့ရတဲ့
ခံစားခ်က္မဲ့ႏွစ္မ်ားစြာထဲမွာပဲ ခံစားမႈဟာ ဝင္ေရာက္ခိုလႈံခဲ့
အားကိုးစရာလို႔ယုံၾကည္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြဟာ
စြန္႔ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့အပ်က္အယြင္းေတြျဖစ္လို႔။

ေနာက္ဆုံးျဖည့္စြက္မႈကေတာ့
က်ဆင္းလာတဲ့စြမ္းအားေတြေၾကာင့္ မေက်မခ်မ္း
ျဖစ္ရျခင္းမဟုတ္ရင္ မိမိကိုယ္မိမိဂုဏ္ယူမႈေလ်ာ့လာျခင္း၊
ကိုးကြယ္စည္းကပ္မႈမရွိသေယင္ထင္ရတဲ့ အစြဲကင္းကင္း
ကိုးကြယ္စည္းကပ္မႈ၊ ၾကမ္းေပါက္ကေန ေရတစိမ့္စိမ့္
ဝင္လာေနတဲ့ေလွေမ်ာထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းရဲ့
ေနာက္ဆုံး ‘သတင္းေကာင္းေပးအပ္ေတာ္မူျခင္း’
ကၽြက္ကၽြက္ဆူညံသံကိုပဲ
တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ေနခဲ့ရတာ။

အဆုံးသပ္ဟာဘယ္မွတဲ့လဲေလ၊တံငါသည္ေတြဟာ
ျမဴကုပ္ဝင္ေနတဲ့တိုက္ေလရဲ့အၿမီးထဲ ရြက္လႊင့္ေနၾကတာ
သမုဒၵရာမရွိတဲ့ကာလကို မိမိတို႔ ေတြးၾကည့္လို႔
ဘယ္လိုမွပင္မရနိုင္တာ၊ စြန္႔ပစ္အမွိုက္ေတြေပါေလာေမ်ာ
ေနတဲ့သမုဒၵရာ
အတိတ္တုန္းကလို တာဝန္ယူျခင္းမရွိေတာ့တဲ့သေဘာပဲ
အနာဂတ္ခရီးပန္းတိုင္ မဲ့ၾကရေလခ်င္း။

---

Continue reading →