ထိုင္ေနက်ထိုင္ခံုမွာအေမဟာငိုက္ေနတယ္
ခဏႏိုးလာ ဖတ္လက္စစာအုပ္ဖတ္
ၿပီး ျပန္ငိုက္သြားတယ္။
ေလဟာအိမ္ကိုကမူးရႉးထိုး
ဝင္တိုက္ၿပီး
ဒီလႈိင္းလိုျပန္လိမ့္ဆင္းသြားတယ္။
သစ္ပင္ေတြမီးထဟပ္။
ေန႔လည္ခင္းေတြဟာအခက္ခဲဆံုး။
ေန႔လည္ခင္းေတြမွာအဆံုးသပ္မရွိသလိုပဲ၊
အဆံုးလည္းမသပ္ ဘယ္သူမွလည္းမရွိ။
အျပင္မွာသစ္ပင္ေတြဟာစုန္းအက။
ထိုင္ခံုမွာအေမဟာတေျဖးေျဖးေသးက်ံဳ႕လာတယ္။ ။
(ဩတ္စ္ ကလိုင္းန္ဇာလာ August Kleinzahler ရဲ႕ Portrait of My Mother in January)
ဇယလ
၁၅ ဧၿပီ ‘၁၉
First published on Poetry International, 2018
Continue reading
ပထမဆံုး ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ဖမ္းဖို႔
သူတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္
ကိုယ္ဘာမွ မဆန္႔က်င္ခဲ့ဘူး
ကိုယ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္မွ မဟုတ္တာ
ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေတြကို ဖမ္းဖို႔
သူတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္
ကိုယ္ဘာမွ မဆန္႔က်င္ခဲ့ဘူး
ကိုယ္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္မွ မဟုတ္တာ
ၿပီး အလုပ္သမားသမဂၢဝင္ေတြကို ဖမ္းဖို႔
သူတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္
ကိုယ္ဘာမွ မဆန္႔က်င္ခဲ့ဘူး
ကိုယ္ဟာ အလုပ္သမားသမဂၢဝင္မွ မဟုတ္တာ
ၿပီး ကိုယ့္ကို ဖမ္းဖို႔
သူတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္
ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ၿပီပဲ။
(Martin Niemoller ရဲ႕ First they came for the communists)
မိမိတို႔ရဲ႕ အနက္ရွိုင္းဆံုးထဲက
ယင္းဟာ ထလာတယ္
ေပ်ာက္ဆံုးသစ္ကိုင္းေတြၾကား
တိုက္ခတ္တဲ့ေလ
သူ႔စိုစြတ္ေအာ္ငိုသံနဲ႔ မိမိတို႔ကို နာက်င္ေစတယ္
ဦးခြံရိုးတစ္ခုစီထဲ ေလွာင္ထားတဲ့ သမုဒၵရာလို
လူအခ်င္းခ်င္းၾကား ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့
ခ်ိတ္ဆက္မႈပင္လယ္တစ္စင္း ရွိတယ္
စကားေျပာဆိုျခင္းဟာ ထိေတြ႕မႈျဖစ္တဲ့ေနရာ
ၿပီး ႀကိဳဆိုတဲ့လက္ဟာ သူ႔တိတ္ဆိတ္မႈကို
မူလအတိုင္း ျပန္တိတ္ဆိတ္သြားေစတယ္
နက္ေမွာင္ေနလံုးတို႔ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးတဲ့ သမုဒၵရာ
Continue reading
ဒီမွာဘယ္သူမွမရွိၾကဘူး၊
ခႏၵာကိုယ္ကေျပာတယ္၊ဘာပဲေျပာေျပာ
ဘာမွမေျပာရဘူး၊ဆိုေပမယ့္လည္းဘယ္သူကမွ
ကိုယ္ခႏၵာမွမဟုတ္တာ။ကိုယ္ခႏၵာေျပာတာကိုလည္း
ဘယ္သူကမွမေျပာၾကဘူး၊
သင္ကလြဲလို႔ေပါ့။
ႏွင္းေတြက်၊ၿပီး၊ည။ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ
လူသတ္မႈတစ္ခုဟာ ထပ္ေၾကာ့။ေျမျပင္ေပၚ
ကေလာင္တံဟာေရြ႕သြားတယ္။ဘာျဖစ္လာမလဲ
ယင္းမသိေတာ့ဘူး၊ ယင္းကိုကိုင္ထားတဲ့လက္ဟာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီေလ။
Continue reading
Recent Comments