Tag: Portrait Poems

စားပြဲေပၚက သဲကႏၲာရဟာ စစ္ဝတ္စုံ ထဝတ္လိုက္တယ္
ဝဋ္လိုက္တတ္တာနဲ႔ မိတ္လိုက္ေနပုံမ်ား လက္နက္သြားေတြ

ဒင္းတို႔ဗိမာန္ေတြ က်ဆုံးပါေစ
ဒင္းတို႔အူေခြေတြ ေႁမြဆိုးအသိုက္ ျဖစ္ပါေစ

ဖ်က္ဆီးခံရတာေတြေပၚ က်ေရာက္တဲ့ ဖက္ဆစ္ဖိစီးမႈ
ေခတ္ေကာင္းစ ကေလးေတြမွာ စစ္မက္ႏူနာဝဲစြဲ

သားအိမ္ထဲက သားေလာင္းဟာ သစ္ပင္လိုလို သတၱဝါလိုလို
ဓာတ္သတၳဳတစ္မ်ိဳးလိုလို အ႐ူးေထာင္တစ္ခုလိုလို

အသက္႐ွင္ေရးကို ခ်နင္းၾကတဲ့ စစ္ေခြးေတြရဲ႕
မရဏအက ထုသားေပသားက် မုသားဗုံသံနဲ႔

႐ြာထဲဝင္ေမႊတဲ့မီးဟာ မထႏိုင္တဲ့ အဖြားကို
ျပာထဲထမ္းသြားရဲ႕ေလာင္ကြၽမ္းလက္က်န္အ႐ိုးစုကို
ေျမေအာင္းျမစ္ေတြ ဆက္ျပဳစုၾကတယ္

ရင္သားႏွစ္ဖက္စလုံး အ႐ွင္လတ္လတ္ ျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ညဟာ
ၿမိဳ႕ေပၚ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း အိပ္စက္ျခင္းေပၚ
ေသြးသံရဲရဲေတြ ပန္းထြက္လို႔

စစ္ထဲႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့/ ႀကီးျပင္းလာၾကရေတာ့မယ့္
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လက္ႏုႏုထဲ
အယိုအယြင္းထဲက ပိုးေကာင္ေလးလို ရာသီဥတု
ကိုယ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ပဲ ထားပါေတာ့

လမ္းေတြအားလုံးျဖတ္သန္းရမယ့္
အက်ည္းတန္ျခင္းရဲ႕ အကယ္တႏၲဳ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ေလ

ဇယလ
၁၈ ဂြၽန္၊ဏာသိမ္း’၂၁

သူ႕ကိုသူ ျပာက်သြားတဲ့အထိ မီး႐ိႈ႕လိုက္တဲ့ အဲဒီအစြန္အဖ်ား႐ြာေလးအတြက္
ေတာထဲ ေသြးဝမ္းသြားလသားေလးဟာ
မိခင္ရဲ႕ ႏို႔သီးတစ္ဘက္မွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့အတြက္
မေတြ႕ဘူးတဲ့လက္နက္ေတြနဲ႔ သတင္းထဲမွာ
အဖမ္းခံရတဲ့ အနာဂတ္ တလူလူ လူငယ္ေလးေတြအတြက္
ေသခ်င္လို႔ ေသသြားၾကတဲ့ ေသသြားၾကသူေတြအတြက္

ဘယ္သူေခၚလိုက္တာလဲ၊ ရင္ထဲေရာက္လာတဲ့ အေရးေတာ္ပုံ
ဘယ္သူ စပ႐ိုက္လုပ္ပို႔လိုက္တာလဲ စပါးခင္း ဝင္းဖို႔တန္ခ်ိန္မွာ

ဥပဇ်ဈာယ္ဆရာရဲ႕ ဥပစ္ဆေဒကံ ႏိုင်ငံလုံးဥပါဒ္
မေကာင္းမႈဟာ မေကာင္းမႈ လို႔ပဲ အသံထြက္တယ္

အရပၥကားထဲမြာ ဓမၼံ ထက္ ဒလန္ ေရပန္းစား

ဖုံးထဲရထားသံၾကားလို႔ ဘယ္သံလမ္းေဘးေျပးေနသလဲ
သူ႕လုံျခဳံေရးအတြက္ မေမးရဲ
ေသာက္စရာ မီးဗီယပ္စ္႐ွိ႐ွာမလား ေခ်႕ေဆးျပင္းလိပ္ပဲလား

ကေလးတစ္ေယာက္ ေျခေထာက္အတုရလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး
ကိုယ့္ရင္ပတ္ ကိုယ္ျပန္စမ္းသပ္ ဒီေနရာလား
သူ႕ထဲထြင္းေဖာက္ဝင္သြားတာ

ကမ႓ာႀကီးဟာ ညစ္ေထးလက္ႏွီးစုတ္ေတာင္
ငါတို႔ကို ပစ္မေပးႏိုင္တာ ငါတို႔မ်က္ႏွာသုတ္တဲ့ တဘက္နဲ႔ပဲ
ၾကမ္းေပၚက ငါတို႔ေသြး ငါတို႔သုတ္ရတာ
ေရခ်ိဳးပလပ္စတစ္ခြက္ထဲ ညႇစ္ခ်ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ငုံ သစၥာျပဳ

ေဒဂ်ာဗူးေရ၊ အခု မင္းလည္း အေဝးတစ္ေနရာမွာ
ဗုံးခိုက်င္းတူးအၿပီး ေဒသထြက္အရက္ျဖဴတစ္ခြက္နဲ႔
ကန္ထဲက ပက္လိုက္တဲ့ ငါးေတြ ေလထဲ ထပ်ံၾကသလို
မ်က္ေမွာက္ကို ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ၾကဳံခဲ့ၿပီးၿပီလို႔
လ်ပ္ျပက္ခံစားလို႔ အို’၈၈ေရ အို’၂၁ေရ

ညအေမွာင္ထဲမွာ မင္းဟာ မိုးေတြ႐ႊဲနစ္လို႔
က်ီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေတာင္းေမွာက္
မဟုတ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြဟာ သန္႔စင္စူး႐ွလို႔

ျခေတြေမးတဲ့ေမးခြန္းကို လိပ္ျပာေတြ မေျဖႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္
ကံဖ်င္းလြန္းလို႔ ဆုအတုေတြ ရေနၾကရျခင္းအတြက္
ျမဴခိုးထဲလက္ႏိႈက္ၿပီး အနာဂတ္ကိုစမ္းၾကည့္ရာမွာ
ဆတ္ကနဲ အၿမီးဆြဲခံလိုက္သလို ျမဴခိုးဟာ လွည့္မာန္ဖီတဲ့အတြက္

ဇယလ
၁၅ ဂြၽန္၊ဏာသိမ္း’၂၁

တစ္ရာဖိုးသုံးေယာက္အသက္႐ွင္ဖို႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို
ေလွ်ာ့ေဈးနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြထဲ ေ႐ြးၿပီး႐ွာရတယ္
ႀကိဳတင္အသိမေပးပဲ ျပားကိုးဆယ္႐ွိတဲ့ ေသျခင္းဟာ
ဆယ္ျပားပဲတန္တဲ့အသက္ကို အေခ်ာင္လာႏိႈက္ဦးမယ္
သူ႕အသားပဲ့ပါသြားမွာစိုးလို႔ ဘုရားဟာ ငါတို႔ကို
ေဝးေဝးကေ႐ွာင္တယ္ ကိုယ္ေတြဟာလည္းကိုယ္ေတြ
ပါပဲေလ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ေက်ာက္စက္ေရမဟုတ္ေတာ့…
မေက်နပ္ရင္ ဗြက္ထဲမ်က္ႏွာႏွစ္ၿပီး ငါးႀကီးေဝလ ျမင္သလို
အလံေတာ္ႀကီး သိကၡါ႐ွိ႐ွိလြင့္ေနသလို
ဟုတ္တယ္ေလ မသမာတဲ့မဲေတြလို ကိုယ္ေတြလူျဖစ္ၾကရ
အဂတိမဟုတ္ရင္ ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ ရခဲ့တာ
အေမွာင္ထဲက အဲဒီအလင္းစေလးကို ထိုးထိုးေဟာင္ရတာ
ေရျပင္ေပၚ ခုံတစ္လုံးခ်ၿပီး အဲဒီခုံေပၚ
ပတတ္ရပ္တတ္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ရတာ အလုံးစုံပ်က္သုဥ္းမႈကို
ပၪၥလက္မ်က္လုံးနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶပြင့္ေတာ့မလို
ကိုယ္တို႔သိၾကတာဟာ ဘယ္ေျခဟာဘယ္ဘက္လွမ္းဖို႔နဲ႔
ညာေျခဟာညာဘက္လွမ္းဖို႔ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ထူးဆန္းစြာ
ခရီးေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါစို႔ မိုးေလးတစ္ေပါက္
မေျခာက္ေသြ႕သြားခင္ ေယာက္ယက္ခတ္ၾကဖို႔
ေခါင္းပြင့္သြားတဲ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပညာေရး
မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ လမ္းေပၚခ်ျပဖို႔ လူလိုေနရတာ
ဘယ္လိုလဲလို႔ စိတ္ကူးမဆုံးခင္မွာပဲ ကိုယ္ေတြဟာ
လက္လိမ္ခ်ိဳးခံရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြျဖစ္သြားတယ္
ဂ်ိဳေတြလည္းေပါက္လာၾကတယ္ ေသတာကိုလည္း
ေကာင္းခ်ီးေပးၿပီးေပ်ာ္ၾကတယ္
သန္႔စင္တာဆိုလို႔ ေက်ာက္တုံးထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့
မ်က္ရည္စက္ပဲျဖစ္ေတာ့တယ္ က်ိဳးေၾကေနတဲ့မ်က္ႏွာကို
လူ႐ုပ္ထြက္ေစဖို႔ ……

ဇယလ
၁၄ ဂြၽန္၊ဏာသိမ္း’၂၁

တန္ဘိုးဆိုတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး
အဲဒါေၾကာင့္ပဲ
တန္ဘိုးေတြဟာ ႐ွိလာရေတာ့တယ္။

ဇယလ
၈ ဂြၽန္၊ဏာသိမ္း’၂၁