ကဗ်ာေတြဟာ သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြလည္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပေဝသဏီကတည္းက႐ွိခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္းေခတ္တစ္ခုကိုဖတ္တဲ့အခါ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုလည္းဖတ္ဖို႔လိုတယ္လို႔ အဆို႐ွိပါတယ္။ တရားဝင္ မွတ္တမ္းတင္တဲ့သမိုင္းထက္ေတာင္ ကဗ်ာေတြဟာ ပိုစစ္မွန္တယ္လို႔ေတာင္ဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို သမိုင္းကို ပါဝါစိုးမိုးသူေတြက သူတို႔ဘက္ကေန ေရးသားေစတာျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာကေတာ့ အမွန္တရားဘက္က ေရးသားတာျဖစ္ပါတယ္။ အလိုေတာ္ရိကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြကလြဲလို႔ေပါ့ေလ။ အာဏာပါဝါရယူျခင္းယွဥ္ၿပိဳင္မႈလို႔ဆိုရမယ့္ politics ဟာ ကဗ်ာမွာလည္း မလြဲမေ႐ွာင္သာ႐ိုက္ခတ္ျခင္း။
ဒဂုႏၲာရာရဲ႕ ‘ဥကၠလာပ’ ကဗ်ာလိုပဲ သစၥာနီရဲ႕ ‘လိႈင္သာယာ’ ကဗ်ာဟာ အမႊမ္းတင္စရာျဖစ္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ စကစရဲ႕ အၾကမ္းဖက္သမား/အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္ လို႔ ေၾကညာၿပီး လိႈင္သာယာသပိတ္ကို အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့တာကို အာဏ႐ွင္စနစ္ျဖဳတ္ခ်ေရး ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲရဲ႕ မပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္/အမွန္တရားကို သစၥာနီက ကဗ်ာအေလးနီျပဳလိုက္တာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာရဲ႕ တြန္းထိုးထြန္းသစ္လာမႈကို ဥေပကၡာျပဳလို႔မရျခင္းကို ဆစ္ခ္ ရဲ႕ ‘မမလာနာ လိႈင္သာယာေရာက္ဘူးလား’ ကဗ်ာက သက္ေသတည္ေနျပန္ေလေရာ။
လိႈင္သာယာေတာ့လိႈင္သာယာပဲ။ ေခတ္ေပၚလိႈင္သာယာ နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္လိႈင္သာယာ။ ရန္ဘက္မေဆာင္ပါ။ သူ႕ဟာသူ တန္ဘိုး႐ွိၾကပါတယ္ေလ။ ကဗ်ာနည္းဟန္ေလ့လာလိုသူေတြအဖို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာခြင့္ရတာေပါ့။
ကဗ်ာဆိုတာ ခံစားမႈ/အေတြးနဲ႔တင္မၿပီးပဲ တင္ျပပုံ presentation ကိစၥလည္း မုခ်႐ွိေနတာကို သတိမလစ္ဟင္းေစလိုပါ။
ဇယလ
၁၀ ဇြန္၊’၂၁