အဓိပၸါယ္ေတြဟာ ယင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အျခားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီညကိုယ္တိုင္ဟာ အျခားညတစ္ခု သူ႕ထဲကပဲ ထြက္လာတာ။ သူ႕ရင္ဝထဲ စိုက္ဝင္ေနတဲ့ဓားကို အေဖဟာ ဆြဲႏႈတ္ၿပီး သူ႕ေသြးေတြ႐ႊဲေနတဲ့ ေသြးရဲသံရဲနဲ႔ပဲ သူ႕သားသမီးေတြကို ခုတ္ပိုင္းပစ္လိုက္တယ္။ သူ႕ညရဲ႕ ေသြးစက္ေတြဟာ သူ႕ဖန္ခြက္ဘဝကြဲ႐ွ မ်က္လုံးေတြထဲက မဟႏိုင္တဲ့စကားေတြကို အန္ထုတ္တယ္။ လိင္တံအာဏာကို ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုလို သားေတြဆီျဖန္႔ျဖဴးတယ္။ တြန္းလွန္႐ုန္းကန္မႈႏြံတြင္းထဲက ရာသီေသြးစြန္းထင္းေနၾကတဲ့ တန္ခိုး႐ွင္ေတြ။ ကြၽန္စနစ္ရဲ႕ေလနဲ႔ အဆုပ္ေတြဟာ အဖာတစ္ရာ ဖာေတြအျဖစ္ ခုတ္ေမာင္းၾက။ ဖာအိမ္ကိုမီး႐ိႈ႕ၿပီး ဖုတ္တန္းတရားေတြ ေဟာေျပာၾက။ ဆင္ျခင္မႈကို ျပန္တိုက္တဲ့ေလစိမ္းထံ ေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္ ႐ြက္လႊင့္ၾက။ နာမည္ေျပာစမ္း၊ မင့္နာမည္ေျပာစမ္း။ ငါ့စကားသံထဲ ဘယ္လိုေဆးလိပ္မီးေတြ တို႔ေနသလဲ။ ဘယ္လိုေသရာပါေတြကို ဘယ္လိုေမြးျမဴထားရာေတြကေန ဘယ္လိုေသြးသားေတြထဲ ထုတ္လႊတ္ေနၾကသလဲ။ မနက္မိုးမလင္းခင္ ႀကိဳတင္ညစ္ႏြမ္းရတဲ့ေန႔။ ေက်ာေပၚေကြၽးထားတဲ့ ၾကာပြတ္ရာေတြရဲ႕ မ်ိဳမက်စားေတာ္ပြဲ။ အမာ႐ြတ္ေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္။ သူ႕ကိုသူ ကိုက္ဖဲ့စားေသာက္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားမီးခိုးေတြရဲ႕ သမာဓိသစ္သီးရဲ႕ သဟဇာတသရဖူ။ တလူလူ။ တလြင့္လြင့္။ ေသဖို႔အသင့္။ ေမြးဖို႔အသင့္။
ဇယလ
၁၀ ဒီ ကိုဗစ္၂၀