Tag: Talking About Poetry

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ေ က်ာက္စက္ေရဆိုတဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို တင္စားေျပာတာဟာ ဒီေန႔မွာ မမွန္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဖန္ျပာခြက္ဆိုတဲ့ ခြက္ဥပမာဟာ ပံုေသဆန္ပါတယ္။
ခြက္ရွိေနရင္ ဘာထည့္ထည့္ေပါ့။

ေလးလံုးစပ္လို ပံုေသပံုစံဆိုရင္ေတာ့ ဒီဥပမာနဲ႔ ကိုက္ေကာင္းကိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ေလးလံုးစပ္ဆိုတဲ့ ပံုေသထဲ အေၾကာင္းအရာ လိုက္ေရးရံုပဲ။ ေလးလံုးစပ္ပံုစံထဲဝင္ေအာင္ အေၾကာင္းအရာကို
ကာရန္နဲ႔ ညႇိယူရံုပဲ။

ေရတံခြန္ေအာက္မွာ ဖန္ျပာခြက္ေလး ကြဲခဲ့ေလေရာ့သလား။

ေမာ္ဒန္/ေခတ္ေပၚရဲ႕ အရွိန္/အဟုန္လိုင္းေတြကို ေလးလံုးတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ မခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တဟုန္ထိုးလာေနတာကို ၄-၃-၂ က မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေၾကာင္းအရာ ခ်ဲ့လိုက္ရင္ ပံုသ႑ာန္ဟာ ေျပာင္းရတာပါပဲ။ ျပီး၊ ၄-၃-၂ နဲ႔ စကားေျပာရစ္သမ္။ ၄ ၿပီး ၃ ၿပီး ၂ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
၄ မဟုတ္ပဲ ၇ လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ (ဝဏၰ ၇ လံုး)။
ဒုတိယလိုင္းဟာ ၁၀ ဝဏၰ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ကာရန္မခ်ိတ္။
Continue reading →

ကဗ်ာဟာ ​ေန႔စဥ္ဘဝထဲကလည္း လာတယ္။
ကဗ်ာဟာ ​ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ အျခားတစ္ခုကလည္း လာတယ္။
ကဗ်ာဟာ ဘာသာစကားျပဳလုပ္မႈကလည္း လာတယ္။

အဲဒီ(၃)ခုစလံုးကဆို ပိုလာတယ္။

စဥ္းစားမိတာ ​ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ​ေျပာပါတယ္။

ဇယလ
(အေပ်ာ္တမ္းကဗ်ာဆရာ)
၈ ေဖ ‘၁၈

ကဗ်ာအေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ပိုျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကိုယ္ ျပန္ဖတ္လိုက္ေတာ့ အက္ဗ္စတရက္တ္ဘက္ ပိုေရာက္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ေန႔စဥ္ပုဂၢလိက အျဖစ္အပ်က္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကမ႓ာေရး အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ခလုတ္ႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ကဗ်ာစိတ္ႏိုးထေရးတာထက္ စိတ္ကူးထည္ေတြရဲ႕ ႏိွုးဆြမႈေျကာင့္ လန္းရတာကို ပိုၾကံဳေတြ႕ရပါတယ္။ပကတိအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုလြန္ဆန္ႏိုင္မလဲေလ။ဆိုလိုတာက အဲဒီပကတိအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ပကတိရုပ္ျဖစ္စဥ္ေတြ ကြာက်ၿပီး နာမ္ျဖစ္စဥ္ဘက္ ဦးတည္သြားတတ္တာကို သတိထားေနမိတာျဖစ္ပါတယ္။

အာရံု(၅)ပါးထက္ ဓမၼာရံုဘက္ ပိုညြတ္မ်ားေနေလသလား။ပကတိအရွိတရားရဲ႕ ပကတိ ဘာသာစကားထက္ အေတြးထည္ဘာသာစကားထဲ ပိုၿငိစြန္းၿငိတြယ္ေနသလား။ ခရီးသြားရင္ ေလယာဥ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ကေန ေဘးဘီပတ္ဝန္းက်င္ အလွသဘာဝ ဘာညာကို စိတ္မဝင္စားပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ကိုပဲ စိတ္နဲ႔ ရက္ရွယ္ေနတတ္ ေနေပ်ာ္တာ။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ႀတိဂံထဲကေန ကမၻာႀကီး ေျပးမလြတ္တာ။
Continue reading →

ဖတ္စ၊ဖတ္စဥ္၊နဲ႔ဖတ္ၿပီးမွာ ကိုယ့္အာရံုခံစားမႈေတြ အိေျနၵမရေလာက္ေအာင္ ရိုးတိုးရြတျဖစ္လာရင္ အဲဒါကိုယ့္အတြက္ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ပဲလို႔ ‘သိ’ရတယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၿပီး၊ အႀကိမ္ႀကိမ္အရသာၿဖိဳးေမာက္လၽွံက်ၿပီ
အႀကိမ္ႀကိမ္သာယာၿပီးမွ အဲဒီကဗ်ာပုဒ္ကို တံုးလံုးခၽြတ္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုစီကို အႏုစိပ္ေလ့လာေတာ့တယ္။

အစိတ္အပိုင္းနဲ႔ တစ္ခုလံုးၾကား ဘယ္ေနရာမွာ ကဗ်ာဓါတ္စီးသလဲလို႔ ေျပာလို႔မရရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ အစိတ္အပိုင္းေတြကိုတစ္လံုးတစ္စည္းျဖစ္ေစၿပီး ကဗ်ာျဖစ္ေစဖို႔ကေတာ့ ဓာတ္ျပဳမႈကေန ဓာတ္စီးမႈျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
Continue reading →

Dominant ႀကီးစိုးလႊမ္းမိုးေသာ၊ residual အနည္က်လာေသာ၊အနည္ထိုင္လာေသာ၊ နဲ႔ emergent ထြန္းသစ္ေပၚေပါက္လာေသာ ဆိုတဲ့သေဘာဟာ အျမဲရွိေနတဲ့ အႏုပညာျဖစ္စဥ္ထဲက ျဖစ္တည္မႈေတြျဖစ္တယ္။

ကဗ်ာမွာလည္းထိုနည္း၎။

ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္တည္မလဲဆိုတာ တစ္ဦးစီရဲ႕ Poetry Politics ကဗ်ာဆိုင္ရာ အင္အားထူေထာင္မႈ၊ အင္အားသံုးစြဲမႈ၊ အင္အားျဖန္႔က်က္မႈနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။
Continue reading →