Tag: Talking About Poetry

ကဗ်ာလို႔ေျပာရင္ အနက္စုစည္းမႈဆီ ဦးတည္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ အနက္ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈဆီ ဦးတည္တဲ့ကဗ်ာလို႔ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား အၾကမ္ဖ်ဥ္းခြဲၾကည့္မိပါတယ္။ ပထမအမ်ဳိးအစားမွာေရးသူကအနက္နဲ႔အနက္ျပန္မႈကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေတြ႕ရတတ္ၿပီ းဒုတိယအမ်ဳိးအစားမွာေရးသူကဖတ္သူကိအနက္ျပန္ခြင့္ေပးထားတာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ပထမအမ်ဳိးအစားမွာဖတ္သူဟာအတစ္ဆင့္ပဲဖတ္စရာလိုၿပီ းဒုတိယအမ်ဳိးအစားမွာဖတ္သူဟာတစ္ဆင့္တည္းနဲ႔အနက္ျပန္လို႔မရတဲ့အတြက္ အလုပ္ပိုလုပ္ရပါတယ္။ ဒီမွာပဲ(ဖတ္ရ)လြယ္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ (ဖတ္ရ)ခက္တဲ့ကဗ်ာဆိုတာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ခက္တယ္ဆိုတာကတစ္ႀကိမ္တည္းဖတ္ၿပီးေရးသူျပဌာန္းထားတဲ့အနက္ဆီတန္းမေရာက္လို႔ပါပဲ။ ဒါဟာလည္းကဗ်ာေပၚသေဘာထားနဲ႔ကဗ်ာဖတ္ျခင္းအလုပ္ဆိုင္ရာလက္ေတြ႕တို႔နဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာပတ္သက္ေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါဖတ္ကဗ်ာနဲ႔က်င့္သားရၿပီးအဲဒီ(တည္ေဆာက္ယူခဲ့ရတဲ့)အက်င့္ကိုပဲ အမွန္လို႔အစြဲျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာေရးသူရဲ႕အေတြ႕အႀကံုကိုဖတ္သူကရရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ကဗ်ာဆိုတာဖတ္သူကတည္ေဆာက္ယူရတာ၊ ကဗ်ာဖတ္ျခင္းကိုယ္တိုင္ကအေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကိုေတြ႕ၾကံဳေနရတာ ဆိုတဲ့ျခားနားခ်က္။ ေရးသူကေကာဘာျဖစ္လို႔အနက္စုပန္းတိုင္နဲ႔ အနက္ျဖာပန္းတိုင္ေရြးသလဲဆိုတာကေတာ့ အဆိုပါေရးသူရဲ႕ပုဂၢလိကကဗ်ာေဗဒတည္ေဆာက္ထားခ်က္နဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာအနက္ျဖာမႈ၊ အနက္ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈဆီဦးတည္ေရးလာေနၾကတာကို ပိုမိုေတြ႕ရွိရပါတယ္။

စဥ္းစားမိတာေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

ဇယလ
၂၆ ဇြန္ ‘၁၉

ကဗ်ာမွာ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာဆိုၿပီး အလြယ္တကူ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ပံုသ႑ာန္ (အဂၤလိပ္လို form) လို႔ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ပံုေသပံုသ႑ာန္ဆိုတဲ့ fixed forms ဥပမာ၊ ျမန္မာမွာ ေလးခ်ိဳး၊ အဲခ်င္း၊ သံခ်ိဳ စသည္ျဖင့္တို႔ ရွိၾကၿပီး အျခားအဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဖြဲ႕စည္းမႈကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ပံုေသပံုသ႑ာန္၊ ဥပမာ ေလးလံုးစပ္မွာ ေလးလံုးစပ္ရဲ႕ဖြဲ႕နည္း ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ပံုေသဖြဲ႕နည္းပါပဲ။ ကာရန္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တဲ့ ေမာ္ဒန္ (ေနာက္ပိုင္း’ေခတ္ေပၚ)မွာေတာ့ ပံုေသပံုသ႑ာန္ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ (သို႔ေသာ္ အနည္ထိုင္လာတဲ့အခါ ‘ေခတ္ေပၚ ပံုသ႑ာန္’ဆိုတာ ဧကန္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဤကားစကားခ်ပ္) ဖြဲ႕စည္းမႈဟာလည္း အရွင္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပံုသ႑ာန္ကို အားကိုးလို႔မရေတာ့ပဲ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ပိုဂရုစိုက္လာရပါတယ္။ စကားလံုးတစ္လံုးကအစ၊ စကားလံုးတြဲ၊ လိုင္း၊ စကားလံုးအတြဲအခ်ိတ္၊ လိုင္းအတြဲအခ်ိတ္၊ လိုင္းတြဲ/လိုင္းခြဲ၊ ပိုဒ္ဖြဲ႕၊ ပုဒ္ဖြဲ႕၊ အလက္ာ၊ နိမိတ္ပံု၊ သေကၤတ၊ နိမိတ္ပံု အမ်ိဳးအစား၊ ယုတၱိမွန္/ ယုတၱိလြန္၊ နရီထပ္ေၾကာ့၊ အက္ပီဖနီ အပိတ္/အပြင့္၊ ဇာတ္လမ္းသေဘာ ယူ/မယူ၊ … စတာေတြဟာ အကုန္လံုး ‘အရွင္’ ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကာင္းအရာဆိုတာနဲ႔ ခြဲလို႔မရေတာ့ပါဘူး။

အေၾကာင္းအရာလို႔ ေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း ကဗ်ာပုဒ္ထဲ ေျပာျပေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ subject matterနဲ႔ ဆိုလိုရင္းအာေဘာ္ theme တို႔ ကြဲၾကပါေသးတယ္။ ပံုေသပံုသ႑ာန္မွာ ပံုသ႑ာန္ခြက္ထဲကေန အေၾကာင္းအရာကို ခြဲထုတ္ျပလို႔ရေပမယ့္ ပံုသ႑ာန္အရွင္မွာေတာ့ စကားလံုးတိုင္း၊ လိုင္းတိုင္း၊ သံုးတဲ့ပစၥည္းတိုင္းဟာ အေၾကာင္းအရာရဲ႕ အေသြး၊ အသား၊ အရိုး၊ အရြတ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ခြဲလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ပိုစူးရွတာက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို မေရးခင္က ပံုစံခ်ေရးတာမ်ိဳး (ဥပမာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔၊ တိုင္းရင္းသားခ်စ္ၾကည္ေရး၊ တံတားသစ္ဖြင့္ပြဲ၊ ဘာညာ ႀကိဳဆိုပြဲ၊ ဘလာဘလာဘလာေတြ) မဟုတ္ပဲ ေရးရင္းအေၾကာင္းအရာ(ေတြ) အမၽွင္ခ်ိတ္ေပၚလာတာမ်ိဳးဆို ပိုေျပာရခက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပံုသ႑ာန္ ခြဲထုတ္ေျပာရ ပိုခက္ပါတယ္။

ေမာ္ဒန္/ ေခတ္ေပၚေပၚ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြထဲမွာ အဓိကက ဒီပံုသ႑ာန္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာကိစၥပါပဲ။ ပံုသ႑ာန္ အေသနဲ႔အရွင္။ ဆိုးတာကေတာ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ ‘ကဗ်ာ'(ျဖစ္ျခင္း/မျဖစ္ျခင္း ဒီဂရီ)တို႔ကို ေရာေထြးမႈ။ ပုံသ႑ာန္အေသကို ‘ကဗ်ာ’လို႔ ယူလိုက္ျခင္းမွာ ကဗ်ာရဲ႕ ကဗ်ာျဖစ္ႏိုင္ေခ် နယ္နိမိတ္ကို ကန္႔သတ္ခ်လိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ေနာင္မွာ အသစ္မထြင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ျပန္လည္ထုတ လုပ္မႈ reproduction ေတြပဲ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေခတ္ေပၚမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားက စခဲ့ရင္ အခုဆို ၅၈ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ရာစုႏွစ္တစ္ဝက္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ အေျခက်ၿပီ။ ပံုသ႑ာန္လည္း အေသျဖစ္ေနၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေမာ္ဒန္ကမလာပဲ ‘ျပည္သူ႔’သရုပ္မွန္ကလာတဲ့ ေခတ္ေပၚအမ်ိဳးအစား။
Continue reading →

လူတစ္ေယာက္ေျပာလို႔ လိုက္လုပ္ၾကတာဟာ
ကဗ်ာအလုပ္မွ မဟုတ္တာ

သူ႔ကိုျငင္းပယ္ပစ္ရမလား ဆိုေတာ့လည္း
ကဗ်ာအလုပ္မွ မဟုတ္တာ

စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

ဇယလ
၇ ဇူလိုင္ ‘၁၈

‘ကဗ်ာ’ ဆိုတာဟာ စိတ္တြင္းျဖစ္ေပၚတယ္။ စိတ္ရဲ႕အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ စိတ္အလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ ျဖစ္တယ္။
စိေတၱ စိတၱံ ကာဗ်ံ။

စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

ဇယလ
၂၁ ဇြန္ ‘၁၈

“ကဗ်ာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို အခ်က္ ၅ ခ်က္နဲ႔ သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

(၁) ကဗ်ာအႏုပညာေပၚ နားလည္မႈသေဘာထား
(၂) ကဗ်ာေရးဖြဲ႕မႈ ျပဳလုပ္ျခင္းေပၚ နားလည္မႈသေဘာထား
(၃) ‘လြတ္လပ္မႈ’ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေပၚ နားလည္မႈသေဘာထား
(၄) စိတ္ရဲ႕အလုပ္လုပ္ပံုေပၚ နားလည္မႈသေဘာထား
(၅) ကဗ်ာေရးသူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ေရခံေျမခံေပၚ နားလည္မႈသေဘာထား

ခ်ဲ့ေတြးရင္ ေတြးသေလာက္ အေတြးဟာ ေျပးၿပီး
ကန္႔သတ္အေတြးနဲ႔ အရသာခံ ပါဝါရံေနရင္လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။

မိမိကိုမိမိ သိေစဖို႔ပါပဲ။

စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

၁၀ ဂၽြန္ ‘၁၈
ဇယလ (ေခတၱ ေရာမ)