ယဥ္ေက်းမႈကူးလူးဆက္ဆံမႈဟာပုဂံေခတ္ကတည္းကေနဒီေန႔အထိရွိပါတယ္။ယံုၾကည္မႈေဗဒကအစ၊နံရံပန္းခ်ီ၊ရုပ္ထုေတြ၊’ယိုးဒယား’အပါအဝင္အလယ္၊ဝတ္/စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ဘာသာစကားအဆံုး။
မႏုႆေဗဒကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးသမိုင္းကိုကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရႊေရာင္သုတ္ေရႊမႈန္ၾကဲတာကေတာ့အက်ိဳးအျမတ္ကိစၥေပါ့။ေအာင္ႏိုင္သူမ်ားဓားမိုးေရးတဲ့ဇာတ္လမ္း(ေတြ)ေပါ့။အာဏာသံုးတည္ေဆာက္ခ်က္ေတြေပါ့။
“ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ” မွာ တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လို ပါသလဲ။
Continue reading
ကဗ်ာတိုင္းဟာ အျခားကဗ်ာေတြဆီက ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့လူဟာ ၾကားခံပစၥည္းပဲ။ သူ႕ေခါင္း/ စိတ္/ ႏွလုံး/ ခံစားမႈ/ ဝိဉာဏ္/ ႏွလုံးအိမ္/ သိစိတ္/မသိစိတ္ထဲက ဘာသာစကား (ထဲက မွတ္ဉာဏ္ထဲက ကဗ်ာ)ဟာ သူ႕ကို ကဗ်ာေရးေစတာ ျဖစ္တယ္။
Continue reading
ကဗ်ာေရးျခင္းအမႈကို အေလးအနက္ျပဳသူမွာ ျဖတ္သန္းမႈအဆင့္ ၃ဆင့္ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လိုရာအက်ိဳးတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ၊ မိမိစြဲလန္းရာ ကဗ်ာပုဒ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး လိုက္တုပေရးတဲ့အဆင့္။ကဗ်ာေရးဖို႔ပဲသိၿပီး ကဗ်ာဆိုတာကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းရဲ႕အရိပ္ေလာက္ပဲ သိတဲ့အဆင့္။
ဒုတိယအဆင့္က ကဗ်ာကို နဂိုထက္ ပိုပိုသာသာေလး အာသာငမ္းငမ္း ရွိလာၿပီ။ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနရတာ လွတာေလာက္နဲ႔ မေျပေတာ့ပဲ ခၽြတ္ၾကည့္ခ်င္လာၿပီ။ သဒၵလကၤာရ၊ အတၳလကၤာရေတြ၊ ကာရန္၊ အလကၤာ၊ နိမိတ္ပံု၊ သေကၤတေတြ၊ ကဗ်ာဆိုင္ရာေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္တတ္မွတ္တတ္လာၿပီး ဘာသာစကား ဆိုတာနဲ႔ တိုးေတာ့တာပဲ။ ဘာသာစကားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းပါလားလို႔ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အေရးႀကီးတာ မႀကီးတာကို ခြဲျမင္တတ္လာရတယ္။ Continue reading
ရုပ္သက္ကို နာမ္ဓာတ္ကပ္မွ
အသက္ဆိုတာ ျဖစ္ရတယ္။
ကဗ်ာမွာလည္း အဲသလိုပဲ။
“ရုပ္” ၊ “သက္”၊ “နာမ္” ၊ “ဓာတ္”၊ “ကပ္”၊ “အသက္”…
စကားလံုးေတြပါ။ စကားလံုးမကေတြပါ။
စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
ဇယလ
၁၉ ေဖ ‘၁၈
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ေ က်ာက္စက္ေရဆိုတဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို တင္စားေျပာတာဟာ ဒီေန႔မွာ မမွန္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဖန္ျပာခြက္ဆိုတဲ့ ခြက္ဥပမာဟာ ပံုေသဆန္ပါတယ္။
ခြက္ရွိေနရင္ ဘာထည့္ထည့္ေပါ့။
ေလးလံုးစပ္လို ပံုေသပံုစံဆိုရင္ေတာ့ ဒီဥပမာနဲ႔ ကိုက္ေကာင္းကိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ေလးလံုးစပ္ဆိုတဲ့ ပံုေသထဲ အေၾကာင္းအရာ လိုက္ေရးရံုပဲ။ ေလးလံုးစပ္ပံုစံထဲဝင္ေအာင္ အေၾကာင္းအရာကို
ကာရန္နဲ႔ ညႇိယူရံုပဲ။
ေရတံခြန္ေအာက္မွာ ဖန္ျပာခြက္ေလး ကြဲခဲ့ေလေရာ့သလား။
ေမာ္ဒန္/ေခတ္ေပၚရဲ႕ အရွိန္/အဟုန္လိုင္းေတြကို ေလးလံုးတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ မခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တဟုန္ထိုးလာေနတာကို ၄-၃-၂ က မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေၾကာင္းအရာ ခ်ဲ့လိုက္ရင္ ပံုသ႑ာန္ဟာ ေျပာင္းရတာပါပဲ။ ျပီး၊ ၄-၃-၂ နဲ႔ စကားေျပာရစ္သမ္။ ၄ ၿပီး ၃ ၿပီး ၂ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
၄ မဟုတ္ပဲ ၇ လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ (ဝဏၰ ၇ လံုး)။
ဒုတိယလိုင္းဟာ ၁၀ ဝဏၰ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ကာရန္မခ်ိတ္။
Continue reading
Recent Comments