Tag: Poetry

သိမ္းပိုက္ခ်င္တာနဲ႔သိမ္းပိုက္ခံခ်င္တာဟာ
လၽွာတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ရင္ခ်င္းဆက္အမႊာပဲ
ကဗ်ာနဲ႔တပ္မက္စိတ္တို႔လွပစြာမၽွတေနတဲ့အခါ
ႏွလံုးသားရဲ႕ဝိဥာဏ္အမႊာေခၚသံကိုနာခံတတ္ၿပီေပါ့
အို…စူးပါၿပီရဲ႕နာပါၿပီရဲ႕ႏႈတ္လိုက္ရင္လည္းေသပါၿပီရဲ႕
ရူးရပါရဲ႕ျမဴးရပါရဲ႕က်ဴးလိုက္ရင္လည္းႏူးရပါရဲ႕
အၾကည့္တစ္ခ်က္တြင္ပင္လၽွင္
ဖန္ဆင္းရွင္လိုလိုကိုၿမိဳရင္းနင္မိလၽွက္သား
ဘဝတစ္ခုဟာ
အျပဳအစုအယုအယလစ္ဟာေနတာ
ၿမိဳင္ေတာမွာၾကမ္းလွခ်ည္လား
ခယမႈကို
လိုတက
ခေရေစ့တြင္းက်ခလုတ္ေတြကိုႏွိပ္ေတာ့တယ္
တစ္သားတည္းဆီသြားခ်င္တဲ့လမ္း
အိပ္မက္မွာတစ္ေယာက္တစ္ခ်မ္းယွက္ၾကတာမက္ရတာ
တစ္ခုမကအခုပဲ
ရခ်င္လိုခ်င္ခ်စ္ခ်င္ေနၿပီသိလား သိလား
သမုဒယမႈထဲ
ျမခ်င္ၿမိဳခ်င္ျမစ္ရင္ခြင္မွာျမဳပ္ေနခ်င္တာသိရဲ႕လား
နတ္စကားႏြားပါးစပ္ကမထြက္သလို
မရွိတဲ့စျမံဳ႕ပဲအျမႇပ္ထြက္ေအာင္ျပန္ေနရသလို
ေျပာတတ္ခ်င္တာေပါ့—
heart ရွိမွ hurt ရတာမို႔
hurt တာဟာလည္း sweet ပါတယ္ေလ
hurt လိုက္စမ္းပါ sweetheart ေရ —
(အယ္လယ့္) Continue reading →

တစ္ေနရာရာမွာကိုယ္ဟာတစ္ခုခု
တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္မဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့ေလသလားလို႔တစ္ခါ
တစ္ခါဒလက္နီေတြနဲ႔ေလရဟတ္ထဲပိုးဟပ္နီေတြ
လူ႔ဇာတ္ကိုခါးကျဖတ္ၿပီးခင္းၾကတယ္
လသာမွာျဖစ္ျဖစ္လန္ဒန္မွာျဖစ္ျဖစ္လိစၧဝီေတြမွာျဖစ္ျဖစ္
ေလဟာနယ္တြင္းနက္ေတြထဲျပဳတ္က်ရင္
လူျဖစ္ျခင္းဂိမ္းကိုေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲထပ္ခါထပ္ခါ
အႏိုင္ေရာအရွံုးေရာေလာင္းေၾကးထပ္ခါထပ္ခါ
ေဘဘီေရ…လို႔ေခၚလိုက္မိသေယာင္ထပ္ခါထပ္ခါ
ေရွးဦးလူသားေတြဟာေတာင္ထိပ္ကေနဆင္းလာၾကၿပီး
တစ္ေနရာမွာယေန႔လူသားေတြျဖစ္သြားတယ္
မူလဗီဇအလို႔ငွာေတာင္ထိပ္ျပန္တက္ၾကရတယ္
ေလဟူးဟူးေတြၾကားလမ္းဟားဟားေတြမွား
တံတားထိပ္မွာတိမ္တစ္ဆုပ္ဟာရပ္တန္႔လို႔ေနတယ္
ၿပီးကိုယ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့အရာေတြထဲ
ေလအျပည့္နဲ႔ရြက္ေလွေလးလည္းလြင့္ေမ်ာသြား
ကိုယ္ျပန္မရွာပဲျပန္ျပန္ရွာေနတာလား
မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္ေတာ့တာကိုသိေနၿပီး
ျဖစ္တည္လာေနျခင္းဆီပဲသြားေနတာလို႔
ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔လည္ဆည္ရတာေပါ့
ဒါန္းစီးဖို႔တရားနာဖို႔ေလဖမ္းတဲ့အရြယ္မွာ
ေလငန္းမိခဲ့တာလို႔ပဲကိုယ့္ကိုကိုယ္စီရင္
အို…ရွင္ျခင္းရဲ႕ေလရဟတ္မ်ား
ရွင္ျခင္းရဲ႕ေလရဟတ္မ်ား
လက္ဆုပ္ထဲမရွိတာကိုတင္စားေလခ်င္းလား
ေလၾကမ္းလို႔လန္သြားတဲ့စကပ္ကိုမငဲ့ပဲ
ေကာင္မေလးဟာေကာင္ေလးရဲ႕လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္း
ၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီးလမ္းကိုေျပးကူးလိုက္ၾကတယ္ Continue reading →

မွန္ေရွ႕မွာလုပ္ရမယ့္ကိစၥေတြ
အေရျပားေအာက္ကမတူးေဖာ္ရေသးတဲ့
သယံဇာတေတြလက္နဲ႔သပ္ၾကည့္ပါ
အေရျပားရဲ႕အနက္ထဲကအလင္းပမာဏကိုကိုက္ၾကည့္ပါ
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံပဲမွန္ထဲမွာမင္းဘာဝတ္ဝတ္ဘာခၽြတ္ခၽြတ္
သစၥာရွိစြာလြတ္ေနတာမွမင့္အလွေတြရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ျမစ္မင္းအဖနဲ႔ျမစ္နတ္သမီးအမိတို႔ရဲ႕သားေတာ္ေလ
ေရထဲကသူ႔ပံုရိပ္ကိုခ်စ္ေဇာငင္သြားတာ
နာစၥစပ္စ္ပန္းတစ္ပြင့္ပဲက်န္ခဲ့သတဲ့ ဒ႑ါရီေပါ့ေလ
မိမိကိုယ္မိမိအလြန္အကၽြံအာသာသာယာသူဟာ
သူ႔လိင္ေၾကးမံုထဲမွာသူ႔ကိုသူပဲျမင္သူေပါ့
ကိုယ္မင္းကိုမျမင္ဘူး
ကိုယ့္ရင္မွာထင္ဟပ္တဲ့အိန္ဂ်လ္ကိုပဲကိုယ္ျမင္တယ္
ကိစၥကေျပာင္ေခ်ာမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔လင္းေရာင္ခ်ည္ထိေတြ႕မႈ
အဆံုးအစမဲ့ကာလတရားႀကီးေရွ႕ေမွာက္မွာ
မွန္ထဲကမင့္မ်က္ခံုးမ်က္လံုးႏွာတံႏႈတ္ခမ္းအလြမ္းတစ္ခု
မွန္ဟာအမွန္အတိုင္းျပန္ေပးတာကေလးအေတြး
အျပန္အလွန္လွည့္စားလို႔ရတာနာက်င္မႈရဲ႕ပံုရိပ္စစ္
ျပံဳးလိုက္ပါ
ခံစားမႈဟာအလင္းထဲမွာအေမွာင္ထက္ပိုလွစျမဲပါ Continue reading →

ေခတ္ဟာ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေပၚလာၿပီး
ေခတ္မေသခင္ စကားလံုးေတြ အရင္ေသသြားတယ္
အဲဒါနိမိတ္ပဲ
အတင္းထိုးေကၽြးလုိ႔ အန္ကုန္တာပဲရွိတယ္
အာဟာရမျဖစ္၊ မတင္းတိမ္၊ ဆာေလာင္မႈပဲ က်န္ခဲ့တယ္
အဲဒီစကားလံုးေတြနဲ့ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္ ကြင္းျပင္ထဲ
အနာဂတ္ႀကီး ရွိေနသေယာင္ေယာင္ အသံခ်ဲ့စက္ထဲ
အဲဒါၿပီးလိုက္ဖို႔ လၽွာကိုျဖတ္လိုက္ရတာေတြ
အသံႀကိဳးေတြ ျပတ္ေတာက္တဲ့အထိ
အလံကို ေမြးခဲ့ရတာေတြ
အဲဒါၿပီး၊ ေနာက္ထပ္စကားလံုးေတြ ေရာက္လာတယ္
အသက္ပါမလာတဲ့ စကားလံုးေတြ
အဓိပၸါယ္ေလၽွာေမြးေတြ
ေဖာ္မလင္စိမ္ထားတဲ့ အနက္ေတြ
ရက္စက္မႈဟာ အဆမ်ားစြာ တိုးလာတယ္
အေတာ္ဆံုး လူရည္ခၽြန္ေတြ ေတာခိုသြားၾကတယ္
ရွိၿပီးသားဘဝေတြကို ကုလားဖန္ထိုးၿပီး
စကားလံုးေတြကို ရင္းၾကတယ္
ဝတ္လစ္စလစ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ လည္ဆည္မႈဟာ
မိေမြးတိုင္း
ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအုံေတြ ျပန္စိစစ္
လွီးထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ပါအဆစ္ပါသြားမယ္
ေခါင္းပဲ အျမဲမလႊဲရင္ ငံု႔ေနခဲ့ရတယ္
ေခတ္ႀကီးကေတာ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ထဲ ဆက္သြားတယ္
စကားလံုးအေသအပုပ္ေတြနဲ႔
အလံေတြလႊင့္ အသံေတြျမႇင့္ အညံေတြဆင့္ခဲ့ၾကတဲ့အရြယ္
လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ရံုထဲမွာ ေအာကားေတြ စၾကည့္ခဲ့ဘူးတယ္
ဘဝဟာ အႏုပညာမဟုတ္ခဲ့ဘူး
အႏုပညာဟာ အတတ္ပညာ မတတ္ခဲ့ဘူး
အတတ္ပညာဟာလည္း အဲဒီဘဝေတြထဲမွာ
ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိခဲ့ဘူး
ဖန္တီးမႈဟာ အနၱရာယ္ပဲ
အနၱရာယ္ကုိ အခ်ိဳ႕လည္း တမင္ဘဝရင္းၿပီး
ဖန္တီးရယူခဲ့ၾကတယ္
စကားလံုးသစ္ေတြေမြးဖို႔ စကားလံုးသစ္ေတြရွင္ဖို႔
အဓိပၸါယ္မဲ့ဘဝထဲမွာ ေနသာထိုင္သာရွိခြင့္ရတဲ့
စကားလံုးအရွင္ေတြ ျဖစ္လာဖို႔
ေခတ္အေသကို တံဆိပ္ကပ္ဖို႔ ရင္းခဲ့ၾကရတယ္
သတင္းေတြဟာ ကဗ်ာေတြထက္ sexy ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္

ဇယလ
၁၇ ဂ်ဴလိုင္ ‘၁၈