[…] တစ္ခါတုန္းက တစ္ေယာက္ေယာက္
ကၽြန္မဘက္လွည့္ျပီး အသံတိုးတိုးနဲ႔ [အခန္းထဲမွာ အျခားသူေတြလည္း
ရွိေနၾကတဲ့အတြက္] ကပ္ေျပာတယ္
မင္းရဲ႕ အျမင္ထဲေရာက္လာတဲ့ ၀ီလ်ံကားေလာ့စ္ ၀ီလ်မ္းစ္အာ႐ံုဟာ
အခ်စ္ကလြဲလို႔ အျခားဘယ္ျမတ္ႏိုးမႈ အမည္မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
. . . . . . . . . . . အခု ၊
အဲဒီတုန္းကလိုပဲေပါ့ ၊ ဘယ္စာအုပ္မွ ကၽြန္မေရးလို႔မရေတာ့ဘူး
ရွင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ မရွိရင္ေပါ့။ ရွင္ဟာ ထာ၀စဥ္ပဲ ကၽြန္မရဲ႕
ႏိုက္တင္ေဂးလ္ ၊ ေဘ့စ္ေဘာ ၀ါသနာရွင္ ၊ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးအာ႐ံုေတြရဲ႕
စာၾကည့္တိုက္မွဴး ၊
ေနေရာင္ထဲ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ေလွကားေပၚမွာ ေနသားတက် ၊ ဟန္မပ်က္။
အေမရိကန္ ၀တၳဳေရးဆရာမ ၊အက္ေဆးဆရာမ ၊ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ Kay Boyle ေက ဘြိဳင္းလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟဲမင္း (ဂ္) ေ၀းနဲ႔ အပ္(ပ္)ဒိုက္(က္)တို႔ကိုလူေတြက ၀တၳဳေရးဆရာေတြ အျဖစ္ပဲသိၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ကဗ်ာဆရာေတြလည္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ ထို႔အတူ ၊ သူမ။ ပထမ ကမာၻစစ္အျပီး အေမရိကန္ လူငယ္စာေရးဆရာေတြ ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြဟာ ပါရီျမိဳ႕မွာ သြားစုၾကတယ္။ modernism ရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ၾကီးေနတဲ့ ကာလနဲ႔ ေဒသ။ ဂါးထ႐ု (ဒ္) စတိုင္း(န္)ဟာ ဟဲမင္း(ဂ္)ေ၀းကို ၀တၳဳ ေရးတဲ့ ေနရာမွာ ၀ါက်ကို ပံုမွန္မသံုးပဲ ဘယ္လို ခ်ိဳးဖ်က္ရမယ္လို႔ သင္ေပးျပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္ ၊ `မင္းတို႔ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ပဲ´ တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ဟာ ေတာဆန္ေနေသးတယ္။ ဥေရာပမွာလို အႏုပညာဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ မရွိေသးဘူး။ modernism ကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ ေနၾကတုန္း။ အေမရိကန္သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အက္ဇရာေပါင္းန္ဒ္နဲ႔ တီအက္စ္ အဲလိယစ္တ္တို႔ဟာ အေမရိကန္ `ေတာ´ကေန ဥေရာပ(အဂၤလန္ ၊ ျပင္သစ္) `ျမိဳ႕´ေပၚေရာက္လာၾကျပီး modernism ကိုဖန္တီးေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ ဘိုင္းလ္လည္း ပါရီ ေရာက္ျပီး စာေပအႏုပညာသစ္ဖန္တီးေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္ခဲ့တယ္။ ၂၀ ရာစုရဲ႕ ၂၀ ခုႏွစ္ေတြေပါ့။ Continue reading
Recent Comments