အခ်ိန္ဟာ ေ႐ွ႕နည္းနည္းသြားလိုက္ စက္ဝိုင္းလို ေနာက္ျပန္လိုက္နဲ႔။ ေ႐ွ႕ကေလးနည္းနည္းေလးထပ္တိုးလိုက္ ပိုႀကီးတဲ့စက္ဝိုင္းျပန္ျဖစ္သြားလိုက္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ကာလကို အဲသလိုသ႐ုပ္ေဖာ္တာ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔လဲဆိုတာဟာလည္း ေျပာရခက္ပါတယ္။ ေဒါသ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ထြက္ရမႈ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ရမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာထက္ ယုံၾကည္မႈတစ္ခုနဲ႔ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြမႈတို႔ဟာ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔ ေရာေထြးလို႔ ေနကုန္တယ္။ တစ္ခုထဲ အျခားတစ္ခုေတြ ေရာက္႐ွိေရာယွက္လို႔ ေနၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ေခါင္းေပၚက ေလယာဥ္ပ်ံသံေတြ ၾကားရေသးတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ လက္နက္ႀကီးေတြရဲ႕ နားကြဲလုမတတ္ ပစ္ခတ္ခံရတာေတြမဟုတ္ေသးဘူး။ စစ္မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စစ္မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ ေခ်ာ့ေလွ်ာ့ေတြးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း စစ္ဟာျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ ေခါင္းေပၚ ေလယာဥ္ေတြပ်ံသြားတာ ၾကားၿပီးၿပီးခ်င္း အဆင့္ဆင့္ ေပါက္ကြဲသံႀကီးေတြနဲ႔အတူ မီးခိုးလုံးႀကီးေတြ လွမ္းျမင္ရေတာ့တာပဲ။ ၿပီး နားအူက်န္ခဲ့တဲ့ ေပါက္ကြဲသံႀကီးေတြ။ အခ်ိန္ဟာ ထခုန္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း လည္သြားတာ စက္ဝိုင္းမျပည့္မခ်င္း။ တိုးထားတဲ့ ေ႐ွ႕ကေလးဟာ ေ႐ွ႕ထပ္တိုးသြားသလား၊ စက္ဝိုင္းရဲ႕အနားသပ္ေအာက္ ျမဳပ္ၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားသလား။ ဒါဟာ ေန႔စဥ္ေတြ႕ၾကဳံခံစားမႈပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ အဆိုးထဲက အေကာင္းျမင္ပဲလား၊ အခ်ိန္ဟာ ေ႐ွ႕တိုးဖို႔ခက္သေလာက္ ေနာက္ျပန္လည္တဲ့ စက္ဝိုင္းေတြဟာ တစ္ခုေပၚတစ္ခု ေၾကာင္လိမ္ေလွကားအျဖစ္ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ျမင့္တက္လို႔သာ လာေနေခ်ေတာ့တယ္။
ဇယလ
၁၈ ဧၿပီ၊ ဏာသိမ္း ‘၂၁
Recent Comments