ေဖာ္ေဝး၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ သိဒၶတၳလိႈင္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးအယူမွာ မာ့ခ္ဆစၥတ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး အႏုပညာအယူမွာေတာ့ ဆို႐ွယ္လစ္သ႐ုပ္မွန္ကို လက္မခံၾကတဲ့ ‘ေမာ္ဒန္’သမားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ ‘၆၀ခုနစ္မ်ားနဲ႔ ‘၇၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ဗကပ ႐ွိတယ္။ ေနဝင္းစစ္အစိုးရ ႐ွိတယ္။ ဆို႐ွယ္လစ္ေတြလည္း ႐ွိတယ္။
ကဗ်ာမွာ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ လက္ဝဲအယူ စာေပသစ္႐ွိတယ္။ ‘ျပည္သူ႕’စာေပေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္လွန္စာေပနဲ႔ ႏိုင္င္ငံတကာ(လက္ဝဲ) ကဗ်ာအယူအဆေတြ ဆက္ေပၚလာၾကတယ္။ေမာင္ယဥ္မြန္၊ ေမာင္ေလးေအာင္၊ ေမာင္သင္းခိုင္၊ စတဲ့လက္ဝဲကဗ်ာဆရာေတြ ေ႐ွ႕တန္းေရာက္လာၾကတယ္။ မိုးေဝမဂၢဇင္းဟာမ႑ိဳင္ေပါ့။ မိုးေဝမွာပဲ သိဒၶတၳလိႈင္၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔ဟာ ‘ျပည္သူ႕’ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟာ ေတာ္လွန္ကဗ်ာအုပ္စုမွာ ပါခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ‘ေမာ္ဒန္’ ကဗ်ာဘက္ လွည့္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို တိုက္႐ိုက္အက်ိဳးမျပဳတဲ့ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစား။ အဲဒီတုန္းက ‘ေခတ္ေပၚကဗ်ာ’ကို အေနာက္တိုင္းက တင္သြင္းလာတဲ့ ဘူဇြာကဗ်ာလို႔ေတာင္ ေမာင္သင္းခိုင္က တိုက္ခိုက္ခဲ့ဘူးတယ္။ ‘ေမာ္ဒန္ဆို ေတာ္လွန္ရမယ္’လို႔လည္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဘူးတယ္။
‘ကဗ်ာအသစ္’လိုခ်င္ျခင္းဟာ ေသာ့ခ်က္ပဲလို႔ ေျပာႏိုင္မလားပဲ။ ေခတ္ၿပိဳင္ေဟာလိဝုဒ္႐ုပ္႐ွင္ေတြလည္း ၾကည့္ရ၊ အေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔ Life မဂၢဇင္းလည္း ဖတ္ရ၊ ပင္ဂြင္းထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ႏိုင္ငံျခားကဗ်ာေတြလည္း ဖတ္ရ၊ ပို႔စ္တ္-ဘိ(တ္) ဆိုကၠဒဲလစ္က္ ပဋိယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြလည္း သိရ၊ ဆံပင္႐ွည္ႀကီးေတြ ထားၾကနဲ႔ ေနထိုင္မႈပုံစံကိုယ္တိုင္က ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္လူ႕ေဘာင္နဲ႔ မဆီမေလ်ာ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပုန္ကန္လိုစိတ္ေပါ့။
Continue reading
Recent Comments