တစ္ရာဖိုးသုံးေယာက္အသက္႐ွင္ဖို႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို
ေလွ်ာ့ေဈးနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြထဲ ေ႐ြးၿပီး႐ွာရတယ္
ႀကိဳတင္အသိမေပးပဲ ျပားကိုးဆယ္႐ွိတဲ့ ေသျခင္းဟာ
ဆယ္ျပားပဲတန္တဲ့အသက္ကို အေခ်ာင္လာႏိႈက္ဦးမယ္
သူ႕အသားပဲ့ပါသြားမွာစိုးလို႔ ဘုရားဟာ ငါတို႔ကို
ေဝးေဝးကေ႐ွာင္တယ္ ကိုယ္ေတြဟာလည္းကိုယ္ေတြ
ပါပဲေလ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ေက်ာက္စက္ေရမဟုတ္ေတာ့…
မေက်နပ္ရင္ ဗြက္ထဲမ်က္ႏွာႏွစ္ၿပီး ငါးႀကီးေဝလ ျမင္သလို
အလံေတာ္ႀကီး သိကၡါ႐ွိ႐ွိလြင့္ေနသလို
ဟုတ္တယ္ေလ မသမာတဲ့မဲေတြလို ကိုယ္ေတြလူျဖစ္ၾကရ
အဂတိမဟုတ္ရင္ ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ ရခဲ့တာ
အေမွာင္ထဲက အဲဒီအလင္းစေလးကို ထိုးထိုးေဟာင္ရတာ
ေရျပင္ေပၚ ခုံတစ္လုံးခ်ၿပီး အဲဒီခုံေပၚ
ပတတ္ရပ္တတ္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ရတာ အလုံးစုံပ်က္သုဥ္းမႈကို
ပၪၥလက္မ်က္လုံးနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶပြင့္ေတာ့မလို
ကိုယ္တို႔သိၾကတာဟာ ဘယ္ေျခဟာဘယ္ဘက္လွမ္းဖို႔နဲ႔
ညာေျခဟာညာဘက္လွမ္းဖို႔ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ထူးဆန္းစြာ
ခရီးေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါစို႔ မိုးေလးတစ္ေပါက္
မေျခာက္ေသြ႕သြားခင္ ေယာက္ယက္ခတ္ၾကဖို႔
ေခါင္းပြင့္သြားတဲ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပညာေရး
မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ လမ္းေပၚခ်ျပဖို႔ လူလိုေနရတာ
ဘယ္လိုလဲလို႔ စိတ္ကူးမဆုံးခင္မွာပဲ ကိုယ္ေတြဟာ
လက္လိမ္ခ်ိဳးခံရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြျဖစ္သြားတယ္
ဂ်ိဳေတြလည္းေပါက္လာၾကတယ္ ေသတာကိုလည္း
ေကာင္းခ်ီးေပးၿပီးေပ်ာ္ၾကတယ္
သန္႔စင္တာဆိုလို႔ ေက်ာက္တုံးထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့
မ်က္ရည္စက္ပဲျဖစ္ေတာ့တယ္ က်ိဳးေၾကေနတဲ့မ်က္ႏွာကို
လူ႐ုပ္ထြက္ေစဖို႔ ……
ဇယလ
၁၄ ဂြၽန္၊ဏာသိမ္း’၂၁