က်ေနာ္႕အတြက္ ကဗ်ာေရးျခင္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွမလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြအတြက္ ကဗ်ာဟာ အလြယ္တကူေရာက္႐ွိလာၿပီး တစ္ေန႔ တစ္ပုဒ္ကေန အပုဒ္၂၀ေလာက္ေရးႏိုင္တာကို က်ေနာ္အံ့ၾသရပါတယ္။ အားက်ရပါတယ္။ ထိတ္လန္႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ညံ့ပါတယ္ဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္ဟာ ကဗ်ာနဲ႔မတန္ပဲ လူႀကီးေတြ(ပါရမီ႐ွင္)ေတြရဲ႕အလုပ္မွာ ဘာမွနားမလည္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ လိုက္ေဆာ့ေနသလိုပင္ခံစားရပါတယ္။
က်ေနာ္ ကဗ်ာ မေရးတတ္ပါဘူး။ ေရးထားတာေတြ႐ွိေပမယ့္လည္းက်ေနာ္စိတ္မလုံဘူး။ တကယ္မသိနားမလည္တဲ့အျပင္ ဘာေမြးရာပါပါရမီလည္းမပါလာရပဲ ေယာင္တိေယာင္နေတြပဲ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္စိတ္ေဆာ့လက္ေဆာ့ေနတာပဲလို႔ က်ေနာ္႕ကိုက်ေနာ္ အၿမဲလိုလို အခါခါေတြးမိပါတယ္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာမွာ လူလိမ္တစေယာက္လို သိမ္ငယ္ညိႇဳးႏြမ္းရတာကို လိပ္ျပာသန္႔စြာဝန္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္ညံ့ပါတယ္။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္(အ)စရဖို႔လည္း က်ေနာ္႕အတြက္ခဲယဥ္းပါတယ္။ နကမၸတိတရားကိုလက္ခံလိုက္နာတဲ့အက်င့္အျမစ္စြဲေနေတာ့လည္း သိပ္ရင္မခုံတတ္၊သိပ္မလႈပ္႐ွားတတ္၊သိပ္မခံစားတတ္ပါဘူး။ ၾကဳံလာတာကိုလည္း အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ နဲ႔ေျဖလိုက္တဲ့အက်င့္႐ွိေတာ့ ေတြ႕ၾကဳံခံစားမႈေတြဟာ ၾကာ႐ြက္ေပၚေရမတင္သလိုပါပဲ။ ညံ့ပါတယ္။
ရံဖန္ရံခါ စိတ္ထဲ ဘာရယ္လို႔မည္မည္ရရအမည္မတပ္ႏိုင္တဲ့၊မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့အျပင္ ပီပီျပင္ျပင္ေတာင္မသိႏိုင္တဲ့ မသိမသာ စိတ္လႈပ္ခတ္မႈတစ္ခုကို ႏုႏုကေလး ပါးပါးကေလး အရိပ္ရဲ႕ သိမ္ေမြ႕တဲ့ပြတ္သပ္လိုက္မႈေလးကို အာ႐ုံဖ်ားမွာ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ သဲ့သဲ့ေလးကို ရဲ႕ရဲ႕ေလးရ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ခံစားမႈမဟုတ္ဘူး။ ပိုႏူးညံ့တယ္။ အာ႐ုံ၅ပါးနဲ႔ကပ္ၿငိလို႔မရတဲ့အမွ်င္ေလး။
အဲလိုျဖစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္႕လက္တစ္ကမ္းက ျမန္မာ/အဂၤလိပ္ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကိုေကာက္လွန္ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ကဗ်ာပုဒ္ကိုမွမဖတ္၊ ဘယ္စာမ်က္ႏွာကိုမွ ဟုတၱိပတၱိမၾကည့္ပဲ အာ႐ုံတစ္ခုကိုပဲအလုပ္ေပးထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဘာအာ႐ုံလဲမေမးပါနဲ႔၊မသိပါဘူး။ အဲလို ေလွ်ာက္လွန္ အာ႐ုံခံၿပီး စကားလုံးတစ္လုံး၊ စကားစုတစ္ခု၊ လိုင္းတစ္လိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ စာမ်က္ႏွာလွန္ၿပီးစိတ္ထဲေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့တဲ့စကားလုံးနဲ႔ လွန္လိုက္တဲ့စာမ်က္ႏွာေပၚက ဖမ္းစြဲလိုက္တဲ့ စကားလုံးတို႔ေပါင္းစပ္ၿပီး ကဗ်ာေရးဖို႔ စက္စလည္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္မွာပဲ ပ်က္သုဥ္းသြားတာ ေရလို႔ေတာင္မရေတာ့ပါဘူး။ အဲ၊ ရလိုက္ၿပီဆိုရင္လည္း ကဗ်ာပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ အာ႐ုံ၊အေတြး၊အလိုဆႏၵ၊အာသာေတြဟာ ဘာသာစကား၊ကဗ်ာဘာသာ
စကား၊ကဗ်ာပုဒ္ဖြဲ႕စည္းမႈဆိုင္ရာမွတ္သားမႈသညာ၊ ဘာသာစကားရဲ႕အလုပ္လုပ္ေနပုံေပၚ အာ႐ုံရဲ႕ အလိုတူလိုက္ပါတဲ့အခါလိုက္ပါ၊ အာ႐ုံမေပ်ာက္ပ်က္သြားေစပဲ ညင္ညင္သာသာ လမ္းေၾကာင္းေဖာ္တဲ့အခါေဖာ္၊ ၿပီးေတာ့မယ္(အာ႐ုံရဲ႕မ်က္တစ္မွိတ္အတြင္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေတာ့မွာ ‘သိ’လိုက္ရတာနဲ႔ အဆုံးသပ္ကိုေျပး႐ွာ….။ အဓိကက ၾကဳံႀကိဳက္ရ႐ွိမႈနဲ႔ေ႐ြးခ်ယ္ေကာက္ယူမႈတို႔ရဲ႕ရက္ယွယ္မႈ။ အလိုမႀကီးဖို႔။ အတၱမဝင္ဖို႔။ အေသလမ္းမလိုက္မိဖို႔။ စြဲထင္ေနတဲ့ စကားလုံးေတြ၊နိမိတ္ပုံေတြ၊အဓိပၸါယ္ျပဳလုပ္မႈေတြကို ႐ို႐ိုေသေသ လိမ္လိမ္မာမာေ႐ွာင္႐ွားဖို႔။
ဒီ ဖြဲ႕စည္းမႈအဆင့္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပ်က္က်ခဲ့ရတာ။ ဖတ္ၿပီး ‘ဟင္’ ဆိုၿပီးစြန္႔ပစ္လိုက္ရတာ။ ေကာင္းတာေလးေတြ ကံေကာင္းစြာပါလာရင္ လိုင္းတားၿပီးထားခဲ့လိုက္ရတာ။ ကဗ်ာဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြ၊ စာေတြ၊ နည္းနာနိႆယေတြ၊ နည္းပရိယာယ္ေတြ၊ နိ႐ုတၱိေတြ ၊ေဝဝုစ္ေတြ၊ ကဗ်ာေဗဒ၊ ဘာသာေဗဒ၊ဒႆနိကေဗဒ၊ သိ႐ွိေအာင္သင္ယူထားသမွ် အားလုံးဟာ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ ေဟာ ဟိုမွာ ထပ်ံထြက္သြားၾကတဲ့ ေဝသာလီဗ်ိဳင္းမ်ိဳးႏွယ္။ ကူသူမ႐ွိ ကူရာမ႐ွိ တစ္ေယာက္တည္း႐ုန္းၿပီး တစ္ေယာက္တည္း အဖတ္မတင္ဆုံး႐ႈံးသြားလိုက္ရတာေတြ။ ရင္လည္းနာပါတယ္။ အလဟႆကုန္ဆုံးသြားလိုက္ရတာေတြ။ အခ်ိန္၊အလုပ္၊စိတ္။ ဆုံး႐ႈံးမႈ။ စိတၦင္းရဲမႈ။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ကံပြင့္ဥာဏ္ပြင့္လို႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ကံႀကီးစြာ ခံစားခြင့္ရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ငါေတာ္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ငါသိလို႔မဟုတ္ဘူး၊ငါတတ္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ ကဗ်ာက သနားသျဖင့္ငါ့ကို တစ္ပုဒ္တေလ (ဆက္႐ူးေနေအာင္) ခ်ေကြၽးသြားတာပဲလို႔ ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳး ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ ခံယူလိုက္ရတာပဲ႐ွိပါတယ္။
ကိုယ္ညံ့တာ ကိုယ္ေဖာ္လို႔ မသူေတာ္ျဖစ္ရစတမ္းဆို က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာမွာ ပထမတန္းစား မသူေတာ္ပဲျဖစ္ေနမွာကို ကိုယ္တိုင္သိလ်က္ပါ။
ဇယလ
၁၃ ဇြန္၊’၂၁