ကြၽန္းကေလးတစ္ကြၽန္းမွာ ညတြင္းခ်င္းပဲ အရာဝတၳဳေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ အေသးအဖြဲပစၥည္းေလးေတြ၊ ဦးထုပ္တို႔၊ဖဲႀကိဳးတို႔ေပါ့ေလ။ ၿပီး၊ ငွက္ေတြ၊ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ၊ သစ္သီးဝလံေတြ။
အရာဝတၳဳတစ္ခုခု ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းဟာ အဆိုပါအရာဝတၳဳကို အမွတ္ရေနမႈပါ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ လူေတြရဲ႕မွတ္ဉာဏ္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာေတြကို အမွတ္ရေနျခင္းေတြပါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဓာတ္ပုံေတြ၊ ျပကၡဒိန္ေတြ၊ ေျမပုံေတြ၊ ေလွေတြပါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္းသားေတြဟာ ဘယ္ကာလ ဘယ္ေဒသထဲ သူတို႔႐ွိေနၾကတာဆိုတဲ့ အသိပါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကမယ္။
အဲသလို ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကဖို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ မွတ္ဉာဏ္ေခ်ဖ်က္ေရးရဲေတြဟာ ကြၽန္းကို ပိုက္စိပ္တိုက္႐ွာေဖြတယ္။ လူေတြရဲ႕အိမ္ေတြထဲ အဓမၼဝင္ေရာက္ၾကၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့အရာေတြကို တြဲဆက္အမွတ္ရမိေနေစမယ့္ ဘယ္အရာဝတၳဳကိုမဆို သိမ္းယူသြားၾကတယ္။
အမွတ္ရမႈေတြ ႐ွိေနၾကေသးတဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတစ္စုဟာ အဖမ္းအဆီး မခံၾကရေအာင္၊ ကိုယ္တိုင္မေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကရေအာင္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္သြားရတယ္။
အရာဝတၳဳေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေလ ကြၽန္းသားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝဟာ ပိုခက္ခဲေလ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘာေတြေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မမွတ္မိေလေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို သူတို႔ မခံစားၾကရေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲသလိုနဲ႔ အေနအထားသစ္မွာ စိတ္ေလွ်ာ့လက္ေလွ်ာ့ၿပီး သူတို႔ဆက္လက္ေနထိုင္သြားေတာ့တယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အစိပ္အပိုင္းေတြ တစ္ေန႔တျခားေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကရတဲ့အထိပဲ။
ေနာက္ဆုံး၊ စကားသံေတာင္မဟုတ္ေတာ့တဲ့ နားစြန္နားဖ်ာ တီးတိုးသံသဲ့သဲ့တစ္ခုပဲ သူတို႔မွာက်န္႐ွိေလေတာ့တယ္ေလ။
(စတီဖင္န္ စႏိုက္ဒါ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္၊ မူရင္း ဂ်ပန္ဝတၳဳေရးဆရာမ ယိုကို အိုဂါးဝါး ရဲ႕ The Memory Police (1994) ဝတၳဳအက်ဥ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။)
ဇယလ
၂ဧၿပီ၊ ဏာသိမ္း’၂၁