(အပိုင္း ၃ ရဲ႕ ၁)
ရံဖန္ရံခါ ကိုယ္စဥ္းစားမိတာက
ခရစ္ရ္ွနာမိန္႔ခဲ့တာ အဲဒါမ်ားလားလို႔
အျခားကိစၥေတြအေၾကာင္းမိန္႔ရင္း ဒါမွမဟုတ္
ဒီကိစၥကိုပဲ အျခားနည္းနဲ႔မိန္႔ခဲ့သလားေပါ့ေလ
အနာဂတ္ဟာတေျဖးေျဖးတိုးတိတ္သြားတဲ့သီခ်င္း၊
ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ဒါမွဟုတ္ ေနာင္တရဖို႔၊
ေရာက္မလာၾကေသးသူတို႔အတြက္
ေၾကကြဲေနာင္တရဲ႕
တစ္ခါမွဖြင့္မၾကည့္ရေသးတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕
စာမ်က္ႏွာေတြၾကား ဖိသိပ္သိမ္းဆည္းထားတဲ့
ခရမ္းျပာႏုေရာင္ လာဗင္ဒါအခက္ေလး။
ၿပီး၊အထက္တက္တဲ့လမ္းဟာ ေအာက္ဆင္းတဲ့လမ္းျဖစ္၊
ေရွ႕သြားတဲ့လမ္းဟာ ေနာက္ဆုတ္တဲ့လမ္းျဖစ္လို႔။
စိတ္တည္ၿငိမ္စြာရင္ဆိုင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္
ဒီကိစၥဟာေသခ်ာတယ္။ ကာလတရားဟာ
သမားေတာ္မဟုတ္ဘူး။လူနာဟာလည္း အခုဒီမွာ
မရွိေတာ့ဘူးေလ။
ရထားစတင္ထြက္ခြာတဲ့အခါ ခရီးသည္ေတြဟာေနသားစက်
သစ္သီးေတြ၊စာနယ္ဇင္းေတြ၊အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေပးစာေတြနဲ႔
(သူတို႔ကိုပို႔ေဆာင္ခဲ့သူေတြဟာ စႀကံကေနထြက္ခြာ
သြားခဲ့ၾကၿပီေလ)
သူတို႔ရဲ႕ဝမ္းနည္းမ်က္ႏွာေတြဟာ တေျဖးေျဖး
သက္သာလာေတာ့တယ္။ နာရီေပါင္းတစ္ရာရဲ႕
ငိုက္မ်ည္းနရီလႊဲခ်ိန္မွာ။
ေရွ႕သို႔ခ်ီေလာ့၊ခရီးသြားအေပါင္းတို႔
ျခားနားသြားမယ့္ဘဝေတြဆီ မဟုတ္ရင္
ဘယ္လိုအနာဂတ္မ်ိဳးမဆိုဆီ၊
အတိတ္ကေနလြတ္ေျမာက္သြားလို႔ေတာ့မရဘူးေပါ့။
ဘူတာကထြက္ခြာလာတဲ့သင္ဟာ အခုသင္ မဟုတ္ေတာ့သလို
လမ္းဆုံးမွာဆိုက္ေရာက္ေတာ့မယ့္သင္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သင့္ေနာက္ေက်ာမွာက်ဥ္းလာၾကတဲ့သံလမ္းေတြဟာ
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုခ်ိတ္ဆက္သြားၾကရင္း
တျဗဳန္းျဗဳန္းျမည္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာရဲ႕
ကုန္းပတ္ေပၚမွာ
သင့္ေနာက္ေက်ာမွာ က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ေရျပင္ေပၚက
ထယ္ေၾကာင္းေတြသင္ေငးရင္း
‘အတိတ္ဟာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ’ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ‘အနာဂတ္ဟာ
မိမိတို႔ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ’ လို႔ သင္ေတြးေနရမွာမဟုတ္ဘူး။
ညေရာက္တဲ့ခါ ႐ြက္ဆိုင္းႀကိဳးေတြနဲ႔ထိပ္ဖ်ားမွာ
နဂိုအသံထက္ျမႇင့္ေျပာေနတဲ့စကားသံ
(နားထဲေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ကာလကိုယ္ထည္ခြံရဲ႕ တတြတ္တြတ္
ျမည္ေနသံ၊ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔မွလည္းမဟုတ္ဘူး)—-
“ေရွ႕သို႔ခ်ီေလာ့၊ပင္လယ္ႀကီးဆီခရီးသြားေနတယ္လို႔
ထင္ျမင္ၾကသူေတြ၊ တေျဖးေျဖးေဝးကြာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ဆိပ္ကမ္းကိုျမင္ေတြ႕ခဲ့ၾကရသူေတြဟာ
သင္တို႔မဟုတ္ၾကသလို ဆိုက္ေရာက္တဲ့အခါဆင္းလာၾကမယ့္
သူေတြလည္းမဟုတ္ၾကဘူး။ေဟာဒီနီးစပ္ရာနဲ႔
ေဟာဟိုေဝးကြာတဲ့ကမ္းေျခတို႔ၾကားမွာ
အခ်ိန္ကာလဟာ သူ႔တည္းရွိေနခ်ိန္မွာ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
အတိတ္နဲ႔အနာဂတ္ကို ဆတူေတြးၾကည့္ပါ၊
လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းလည္းမဟုတ္
ဘာမွမလုပ္ပဲေနျခင္းလည္းမဟုတ္တဲ့အခိုက္မွာ
သင္ဒါကိုသေဘာေပါက္လက္ခံရလိမ့္မယ္ —-
‘လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ ဘဝရဲ႕ဘယ္ဘုံျဖစ္ျဖစ္မွာ
အာ႐ုံစူးစိုက္ေနခ်ိန္ဟာ ေသရေတာ့မယ့္အခ်န္ပဲျဖစ္တယ္’—
အဲဒီတစ္ခုတည္းေသာလုပ္ရပ္ဟာ (ေသဖို႔က်ေရာက္တဲ့
အခ်ိန္ဆိုတာ ရွင္တုန္းအခိုက္အတန္႔တိုင္းမွာ)
အျခားသူေတြရဲ႕ဘဝေတြမွာ အက်ိဳးအျမတ္ရရွိေစလိမ့္မယ္၊
လုပ္ေဆာင္မႈရဲ႕အသီးအပြင့္ကိုေတာ့မစဥ္းစားေလႏွင့္။
(အပိုင္း ၃ ရဲ႕ ၂)
ေရွ႕သို႔ဦးတည္ေလာ့၊
အို၊ပင္လယ္ျပင္ခရီးသြားမ်ား၊အို၊သေဘၤာသားမ်ား၊
ဆိပ္ကမ္းေရာက္လာၾကတဲ့သင္တို႔၊ ပင္လယ္ရဲ႕စမ္းသပ္ခ်က္နဲ႔
စီရင္ခ်က္ေတြကို ဧကန္ေတြ႕ႀကဳံခံစားၾကရမယ့္၊
ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ိဳးမဆိုရင္ဆိုင္ၾကရမယ့္
ေဝဒနာခႏၶာရွင္ သင္တို႔ငဲ့၊
ဒါဟာပဲ သင္တို႔ရဲ႕
တကယ့္ခရီးပန္းတိုင္အစစ္အမွန္ျဖစ္ေပတယ္။
အဲသလို၊ အရွင္ခရစ္ရ္ွနာ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ
သူရဲေကာင္းအာဇုန ကို မိန္႔ၾကားခဲ့ေလတယ္။
ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာ ေကာင္းရာမြန္ရာ ျဖစ္ပါေစ
မဟုတ္ဘူး၊
ေရွ႕သို႔ဦးတည္ေလာ့၊
ပင္လယ္ျပင္ထဲခရီးႏွင္ၾကသူမ်ားငဲ့။