(အပိုင္း ၂ ရဲ့ ၁)
ဘယ္မွာအဆုံးသပ္ရွိမလဲေလ အဲဒီအသံတိတ္
ငိုေႂကြးျမည္တမ္းတမႈေတြ၊ ေဆာင္းဦးရာသီ
ပန္းမာလ္တို႔ရဲ့တိတ္တဆိတ္ေရာ္ဝါညႇိုးေျခာက္မႈ၊
ပြင့္ဖတ္ေတြေခၽြခ်ရင္း မလႈပ္မယွက္ရပ္ျမဲရပ္လို႔၊
ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ပ်က္ယြင္းမႈဟာ
ဘယ္မွာၿပီးဆုံးမွာလဲေလ၊
ကမ္းေျခေပၚလာေသာင္တင္တဲ့ အရိုးရဲ့ဆုေတာင္း၊
ကမၻာႀကီးကို ဗေလာင္းဆန္သြားေစခဲ့တဲ့
‘သတင္းေကာင္းေပးပို႔ေတာ္မူျခင္း’။
(ကမၻာႀကီးသို႔ ဘုရားသခင္ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာမည့္ သတင္းေကာင္း)
အဆုံးသပ္ဆိုတာမရွိဘူး၊ ထပ္စုပုံလာတာေတြပဲရွိတယ္
ေနာက္ထပ္ေန႔ေတြ နာရီေတြရဲ့ေနာက္မွာ
တရြတ္ပါလာတဲ့အက်ိဳးဆက္
ယိုယြင္းပ်က္ဆီးဆုံးရႈံးရျခင္းေတြနဲ႔ပဲအတူေနခဲ့ရတဲ့
ခံစားခ်က္မဲ့ႏွစ္မ်ားစြာထဲမွာပဲ ခံစားမႈဟာ ဝင္ေရာက္ခိုလႈံခဲ့
အားကိုးစရာလို႔ယုံၾကည္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြဟာ
စြန္႔ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့အပ်က္အယြင္းေတြျဖစ္လို႔။
ေနာက္ဆုံးျဖည့္စြက္မႈကေတာ့
က်ဆင္းလာတဲ့စြမ္းအားေတြေၾကာင့္ မေက်မခ်မ္း
ျဖစ္ရျခင္းမဟုတ္ရင္ မိမိကိုယ္မိမိဂုဏ္ယူမႈေလ်ာ့လာျခင္း၊
ကိုးကြယ္စည္းကပ္မႈမရွိသေယင္ထင္ရတဲ့ အစြဲကင္းကင္း
ကိုးကြယ္စည္းကပ္မႈ၊ ၾကမ္းေပါက္ကေန ေရတစိမ့္စိမ့္
ဝင္လာေနတဲ့ေလွေမ်ာထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းရဲ့
ေနာက္ဆုံး ‘သတင္းေကာင္းေပးအပ္ေတာ္မူျခင္း’
ကၽြက္ကၽြက္ဆူညံသံကိုပဲ
တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ေနခဲ့ရတာ။
အဆုံးသပ္ဟာဘယ္မွတဲ့လဲေလ၊တံငါသည္ေတြဟာ
ျမဴကုပ္ဝင္ေနတဲ့တိုက္ေလရဲ့အၿမီးထဲ ရြက္လႊင့္ေနၾကတာ
သမုဒၵရာမရွိတဲ့ကာလကို မိမိတို႔ ေတြးၾကည့္လို႔
ဘယ္လိုမွပင္မရနိုင္တာ၊ စြန္႔ပစ္အမွိုက္ေတြေပါေလာေမ်ာ
ေနတဲ့သမုဒၵရာ
အတိတ္တုန္းကလို တာဝန္ယူျခင္းမရွိေတာ့တဲ့သေဘာပဲ
အနာဂတ္ခရီးပန္းတိုင္ မဲ့ၾကရေလခ်င္း။
(အပိုင္း ၂ ရဲ့ ၂)
မိမိတို႔သေဘာထားရမွာက ဒါေတြဟာ ထာဝရ
ေလွဝမ္းထဲကေရေတြခပ္ထုတ္ေနရျခင္း၊ ပိုက္ခ်ျခင္း၊
ပိုက္ကိုေလွေပၚဆြဲတင္ျခင္း၊
အေရွ႕ေျမာက္ေကာင္းကင္နိမ့္ဆင္းလာေနခိုက္မွာ
ေရတိမ္တိမ္ကမ္းပါးေတြက ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲ
တိုက္စားခံရျခင္းလည္းမရွိ၊
ဒါမွမဟုတ္ ဘဏ္မွာစုထားတဲ့ေငြေလးသြားထုတ္ၾက၊
ဒါမွမဟုတ္ သေဘၤာက်င္းမွာ ရြက္ေတြအေျခာက္လွမ္း၊
စစ္ေဆးမႈမခံတဲ့ ပိုက္တစ္စြဲစာအတြက္
ေငြနဲ႔ေပးဆပ္လို႔မရတဲ့ ခရီးတစ္ခုစာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။
အဆုံးသပ္ဆိုတာမရွိဘူး၊အသံမဲ့ငိုျမည္းေနျခင္းပဲ၊
ေရာ္ဝါေသြ႕ေျခာက္သြားၾကတဲ့ပန္းေတြရဲ့
ေရာ္ဝါေသြ႕ေျခာက္သြားရျခင္းဟာ အဆုံးမရွိ၊
နာက်င္မႈလည္းမရွိ၊ ေရြ႕လ်ားမႈမရွိတဲ့ နာက်င္မႈရဲ့
ေရြ႕လ်ားမႈဟာ အဆုံးမရွိ၊
သူ႔ရဲ့ေဒဝႀကီးျဖစ္တဲ့ ေသျခင္းထံကိုပဲ
ေသာင္ျပင္ေပၚကအရိုးေျခာက္ဟာ ေတာင္းဆုျပဳလို႔။
တစ္ခုတည္းေသာ ‘သတင္းေကာင္းေပးပို႔ေတာ္မူျခင္း’ ရဲ့
ခက္ခက္ခဲခဲဆုေတာင္းရျခင္း
ရဖို႔ခက္ခဲတဲ့ေတာင္းဆုကလြဲလို႔ေပါ့။
ထင္ရတာကေတာ့ လူဟာအသက္ရလာေလ
အတိတ္ဟာ အျခားအဆင္တစ္ခုရွိခဲ့ပုံကိုသိရေလ၊
ေၾကာင္းက်ိဳးစဥ္ဆက္မၽွသာအျဖစ္ကေန ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈအေနအထားကပင္ ရပ္တန္႔လို႔သြားတာ၊
ဖြံ့ၿဖိဳးမႈဆိုတာဟာလည္း တစိပ္တပိုင္းအယူလြဲျခင္းပဲ
ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ရဲ့အေပၚယံအယူအဆေတြကိုယုံမွားျခင္း
အမ်ားစုရဲ့စိတ္ထဲမွာ အတိတ္နဲ႔ျဖတ္ေတာက္နည္းလို႔
ထင္ရိုးမွားေလခ်င္း။
စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈအခိုက္အတန္႔ဆိုတာ သာမန္ေနလို႔ထိုင္လို႔
ေကာင္းေနတာမ်ိဳး၊ေအာင္ျမင္မႈ၊ျပည့္ဝမႈ၊လုံျခဳံမႈ၊
သံေယာဇဥ္ရွိမႈတို႔နဲ႔မတူ၊ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားလိုက္ရတဲ့
ညစာနဲ႔ေတာင္မတူတဲ့
႐ုတ္တရက္ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတြ႕အၾကဳံကို မိမိတို႔ရလိုက္တယ္
အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့မရခဲ့ၾကဘူး။
(အပိုင္း ၂ ရဲ့ ၃)
အဓိပၸါယ္ကိုခ်ဥ္းကပ္ျခင္းဟာ အေတြ႕အၾကဳံကို
ျပန္ရေစတာဆိုေပမယ့္ မူလအရာမဟုတ္ေတာ့ပဲ
ပုံသ႑ာန္ဟာေျပာင္းသြားတယ္၊
စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈအဓိပၸါယ္ရဲ့ဆန္႔က်င္ဘကၼွာေလ။
ယခင္ကလည္း မိမိေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္ —
အဓိပၸါယ္ကေန ျပန္ရရွိတဲ့အေတြ႕အၾကဳံဟာ
ဒီဘဝတစ္ခုစာအေတြ႕အၾကဳံတင္မဟုတ္ပဲ
မ်ိဳးဆက္မ်ားစြာရဲ့အေတြ႕အၾကဳံေတြလည္းျဖစ္တယ္
ၿပီး၊ျပန္ေျပာျပမတတ္ေအာင္ျဖစ္ရတဲ့
အရာတစ္ခုခုကို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း —–
မွတ္တမ္းဝင္သမိုင္းရဲ့ ေနာက္ေက်ာကေန
ေနာက္ဘက္လွည့္ၾကည့္တဲ့အၾကည့္
ပုခုံးေပၚကေန ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့
အၾကည့္တစ္ဝက္
ေရွးက်တဲ့ ေရွးဦးတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈႀကီးဆီ။
အခု မိမိတို႔ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာခဲ့ၾကတာေတြကေတာ့
ျပင္းထန္တဲ့ေဝဒနာရဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြဟာ —–
(နားလည္လြဲမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ မအပ္စပ္ပဲ လြဲမွားတဲ့
အရာေတြကိုေမၽွာ္လင့္လိုက္မိလို႔ျဖစ္ေစ၊
မေၾကာက္အပ္တဲ့အရာေတြကို လြဲမွားမွားေၾကာက္ရြံမိလို႔
ျဖစ္ေစ၊ဒါေတြကိုထည့္ေျပာစရာမလိုဘူးေလ)—
အခ်ိန္ကာလမွာ ရွိသေလာက္တည္ျမဲေနျခင္းနဲ႔ပဲ
တန္းတူတည္ျမဲေနရတာပဲ်ဖစ္တယ္။
အျခားသူေတြရဲ့ျပင္းထန္တဲ့ေဝဒနာခံစားရမႈမွာ
ဒါကိုမိမိတို႔ပိုသိျမင္ၾကရတယ္၊ကိုယ္တိုင္ခံစားရသေလာက္
နီးပါး၊ ကိုယ္ေတြ႕ေဝဒနာထက္ေအာင္ပင္ သိျမင္ရ၊
ဒါဟာဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ မိမိတို႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ
လွိုင္းေတြေအာက္ မိမိတို႔ရဲ့အတိတ္ဟာ
ဖုံးကြယ္ခံလိုက္ရလို႔ပဲ။
သူတစ္ပါးရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ဆင္းရဲဒုကၡဟာလည္း
မိမိတို႔အတြက္အေတြ႕အၾကဳံပါပဲ၊
ခ်ဲ႕ထြင္ေျပာျပလို႔လည္းမရ၊ ေနာက္ဆက္တြဲအားျဖင့္
ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းလာျခင္းကိုလည္း
ဆုတ္ယုတ္သြားေအာင္မျပဳနိုင္ၾကဘူး။
လူေတြဟာေျပာင္းလဲၾကတယ္၊ျပဳံးတတ္ၾကတယ္၊
ေဝဒနာေတာ့မေပ်ာက္ကင္းသြားၾကဘူး။
ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးတဲ့ကာလတရားဟာ
ထိမ္းသိမ္းထားရွိတဲ့ကာလတရားလည္းျဖစ္တယ္။
နီဂရိုးအေလာင္းေတြ၊ႏြားေတြ၊ၾကက္ေလွာင္အိမ္ေတြ၊
ခါးသက္တဲ့ပန္းသီးနဲ႔ ပန္းသီးေပၚကကိုက္ရာကိုပါ
ကုန္စည္ေတြအျဖစ္ သယ္ေဆာင္လာတဲ့
ျမစ္လိုပဲ။
ၿပီး၊အေသာမတတ္လႈပ္ေနတဲ့ေရျပင္ကေန
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္မညီမညာေက်ာက္ေဆာင္တန္းေတြ
လွိုင္းေတြဟာ ယင္းတို႔ေပၚရိုက္ခတ္ေဆးေၾကာ
ျမဴေတြဟာ ယင္းတို႔ကိုမျမင္ရေအာင္ကြယ္ဝွက္လို႔
သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေန႔မ်ိဳးမွာဆို ယင္းတို႔ဟာ
အထိမ္းအမွတ္ေမာ္ကြန္းတိုင္ေတြေပါ့
မိုးေလဝသေကာင္းမြန္ရင္
ေရျပင္လမ္းေၾကာင္းေရးဆြဲဖို႔
ပင္လယ္ရဲ့အျမဲတန္းအမွတ္အသားတစ္ခုေပါ့၊
ညႇိုးငယ္ညိဳ႕မွိုင္းရာသီမွာေတာ့
အမ်က္ေဒါသ႐ုတ္တရက္ေပါက္ကြဲ
နဂိုမူလဗီဇဟာ ျပန္ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။