က်ကြဲသြားတဲ့အပိုင္းအစေတြဟာျပန္ဆက္သြားၿပီး
မူလဖန္ခြက္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္၊ဆက္ေၾကာင္းမ႐ွိ။
စက္ဆရာဟာဆီေခ်းစြန္းလက္ေတြနဲ႔စက္ကို႐ိုက္
စက္ဟာတဂ်ဳံးဂ်ဳံးနဲ႔ျပန္စတင္ေတာ့တယ္။ပံုမွန္အသစ္။
စစ္ႀကီးကေမြးထုတ္တဲ့ဂူထဲမွာခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္
ဖက္ၿပီးေသေနၾကတယ္။လူတိုင္းေသၾကတာပဲေလ၊
လူတိုင္းဖက္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။လူမႈဗက္တာေတြဟာ
ျဖဴစင္ယာဥ္စြန္းတန္းမွာဆံုခဲတယ္။သူတို႔အတြက္
ဘဝဟာၿပီးသြားေပမယ့္ ဘဝဟာသူတို႔ကို
နမူနာယူဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစား အႀကိမ္ႀကိမ္အၫြန္႔
တလူလူထြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္လူသားေဘာက္ဖတ္ေတြ။
အက်ဳိးအပ်က္ေတြနဲ႔ပဲျပန္ေကာက္ဆက္
ကိုယ္ေတြဟာပဥၥ႐ူပ ဆ႒႐ူပ ဒြါဒႆ႐ူပ။
ျပံဳးလိုက္မွအစြယ္ေငါေငါ၊နွုတ္ဆက္ဖို႔ေျမႇာက္လိုက္မွ
လက္ထဲေသြးစြန္းသံလ်ွက္။ဘာအနံ႔စူးစူးမွန္း
မသိရတဲ့ေနျခည္ႏုႏုေႏြးေႏြးမွာ။ယခင္ကလို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပ်ာ္ပြဲစားထြက္
ေသြးစြန္းျမက္ကိုအခင္းနဲဖံုးေက်ာက္တံုးနဲ႔ဖိ
ေဟ့၊ေနြဦးဝိုင္ကိုေဖာက္ေတာ့မလို႔ လာၾကလာၾက။
ေန႔တာေတြဟာ ေနတာေတြေလာက္မ႐ွည္ဘူး။
ညတာေတြဟာ ညာတာေတြေလာက္မနက္ဘူး။
ဆန္္ေကာေလာက္႐ွိတဲ့အေပါက္ႀကီးေတြထဲကေန
ေလစိမ္းဟာသတင္းစိမ္းေတြသယ္လာတယ္။ထံုးစံ
အတိုင္း။ ဖက္စရာလက္တစ္ဘက္မ႐ွိေတာ့တာထက္
ဖက္ဖို႔စိတ္တစ္လက္မ႐ွိေတာ့တာဟာ ပိုၿပီးစိမ္းလန္း
ေနမလား၊အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္တဲ့ေလာကစိမ္းထဲမွာ
သူစိမ္းသက္သက္မဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းေတြအျဖစ္
မ်ွားတံႀကိဳးကိုျပန္ရစ္ဖို႔
မိတဲ့ငါးဟာပိုႀကီးလို႔။ ။
ဇယလ
၃ ဂြၽန္ ကိုဗစ္၂၀