ဆး႐ုံဆင္းခါစ နာလန္ထအေမကို ညီမအိမ္မွာပဲ
ေနခိုင္းတာအကၤ်ီတစ္စုံကိုႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲထည့္
ၿပီး လစ္ရင္လစ္သလို အေဖ့ဆီခိုးျပန္သတဲ့။ႏွစ္ေယာက္စလုံး
ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတြ။ဆိုေတာ့။လြမ္းၾကမွာပဲေပါ့။
ညႇိုးေျခာက္ေနတဲ့ဘုရားပန္းေတြ။သံေယာဇဥ္
မျပတ္နိုင္ေသးတဲ့ရိုးရိုးစင္းစင္းအတူၿငီးေငြ႕မွု
ေတာက္ေလာင္တဲ့အိမ္ခန္းေလး။ၾကည့္ေနက်
စီးရီး၊ျဖစ္ေနက်ရန္၊ရွိေနက်ပရေလာက။ဆီမီးတစ္ခုခု
မၽွဥ္းေတာက္ေနတုန္းပဲလို့မျမင္ရတာ။ရာသီေတြ
႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းတာစကၠန္႔မလပ္။ေန႔လည္စာ
ဝင္ေအာင္စားၿပီးေန႔လည္ခင္းမအိပ္ခင္ဂ်င္လို
လည္တဲ့ေလာကေတြ။ဖုန္မွုန္႔လိုလိုေရႊမွုန္ေတြလား
စိတ္ႏွာေခ်လိုက္ရတာေတြ။ေသသြားတဲ့
ေၾကာင္ေလးရဲ့အစာခြက္ဟာၾကာၿပီေနရာမေရြ႕။
ဝရံတာမွာအိုးထဲကဗုဒၶံသရဏံပင္ဟာလွမ္းလွမ္းၾကည့္။
ဘဝဟာရိုက္ခံရတဲ့ေၾကးစည္ျဖစ္သလိုအေမႊးတိုင္ရဲ့
ရနံ့လည္းျဖစ္ရဲ့လို့ဘာသာေရးမဂၢဇင္းမွာ။
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ေစ့ေစ့
မၾကည့္မိဖို့ဟာေနာင္တနဲ႔ဆက္သြယ္မွု။နက္ရွိုင္းတဲ့
အေပၚယံထဲမကၽြံက်ဖို့။ႏွလုံးကိုထုတ္၊နည္းနည္း
ျဖစ္ညႇစ္ၿပီးျပန္ခုန္လာတဲ့အခါျပန္ထည့္လိုက္ဖို့။
ေမြးလမ္းေၾကာင္းမွာေဒါသမက်န္ရစ္ဖို့။
ေရထဲမဆင္းပဲနဲ႔ေတာ့ေရကူးလို့မရဘူးေပါ့။
နစ္တဲ့အခါလည္းဘာဝနာကိုလွမ္းဆြဲေပါ့။အိပ္ေရး
ဝဖို့လည္းယုံၾကည္မွုရွိဖို့လိုတာေပါ့။အကယ္၍
ေမးခဲ့ရင္၊ဟုတ္တယ္၊ငယ္မူျပန္တဲ့အနမ္းတစ္ပြင့္။
မဟုတ္ဘူး၊အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာကြဲလြယ္တဲ့ေႂကြထည္
အ႐ုပ္ေလး။ဝင္လာတဲ့ေလာကီလြန္လက္ထဲက ၾကည့္စမ္း
လတ္ဆတ္ႀကိဳင္သင္းတဲ့အရင္းအတိုင္းစပယ္အိုးပုတ္ေတြ။ ။
ဇယလ
၂၆ ေမ ကိုဗစ္၂၀