ဦးခင္ေမာင္ရင္ငိုတတ္တယ္၊ သူ႔အေဖအေမအေၾကာင္းေျပာတိုင္း။ ကိုသင္းခိုင္ငိုတယ္၊ သူ႔ငယ္ဘဝနဲ႔မိဘေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း။ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္ငိုတယ္၊သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔။ ကိုေခ်ာငိုတယ္၊ညီမေလးမမျမင့္အတြက္ လိုတာေတြသူမေပးႏိုင္ခဲ့လို႔။
ေရနံေတြပမ္းထြက္သလို၊ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕အလႊာေတြေအာက္ဖိအားေတြရဲ႕ဖိစီးမႈေတြကေနပမ္းထြက္တဲ့မ်က္ရည္ေတြမဟုတ္ရင္ရာႏႈန္းျပည့္စိတ္အဟုန္နဲ႔ခုန္ဆင္းၾကတဲ့ေရတံခြန္ေတြအျခားကမၻာကမီးေတာင္ဝကေခ်ာ္ရည္ေတြဟာဒီမွာ မ်က္ရည္လာျဖစ္ၾက၊သြန္းၿဖိဳးၾကတယ္၊စိတ္ခ်ည့္သက္သက္ဆက္တိုက္မ်က္ရည္ေတြ၊ေယာက်္ားရင့္မႀကီးေတြရဲ႕ေခတ္ေတြကိုေရဆန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတဲ့ၿမိဳသိပ္လူသားမ်က္ရည္ေတြ။
ခ်ဴစရာမလိုပူစရာမလိုယူခ်င္လို႔ေတာင္ေတာင္းလို႔မရတဲ့မ်က္ရည္ေတြသူ႔အခ်ိန္သူ႔အခါသူ႔အလိုလိုတသြင္သြင္ပင္က်မ်က္ရည္ေတြ။
ေဟာဒီမွာေလ၊မ်က္ရည္ေတြ။ဘာမွမေဟာ၊ဘာမွမေျပာ၊ ေလၽွာကနဲစိတ္အံဆြဲထဲကထြက္လာတဲ့ကံစီးေတာ္ျမင္းပန္းပြားတဖြားဖြားနဲ႔ဟီသံကိုအသံပိတ္ခ်လိုက္တဲ့မ်က္ရည္ေတြ။
ဇယလ
၁၄ စက္ ‘၁၉