ကဗ်ာပုဒ္ကိုေက်ာ္လြန္မွကဗ်ာဆီေရာက္တယ္ဆိုတဲ့အယူအဆနဲ႔ကဗ်ာဟာကဗ်ာပုဒ္ထဲမွာပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာအယူအဆႏွစ္ခုေပါ့ေနာ္။ပထမအယူအဆကရုပ္လြန္အယူအဆ။ကဗ်ာပုဒ္ဆိုတဲ့စကားလံုးဖြဲ႕စည္းမႈအစုအေဝးဆိုတဲ့ရုပ္ကေန အဓိပၸါယ္/အနက္/ခံစားမႈ/ရသ စသည္တို႔ဟာ ‘ေပၚထြက္’ လာတဲ့သေဘာ။ကဗ်ာခံစားမႈဟာအဆိုပါ
ရုပ္အစုအေဝးကိုလြန္တဲ့သေဘာ။လစ္ရစ္က္ကဗ်ာနဲ႔
လစ္ရစ္က္ခံစားမႈဟာဒီသေဘာျဖစ္တယ္။
ေရးသူရဲ႕ခံစားမႈ—ကဗ်ာပုဒ္—ဖတ္သူခံစားမႈ။
အဲသလိုသြားတာကိုး။
အဲဒီမွာေလာကီခံစားမႈကအစေလာကီလြန္မကၲာဖစ္ဆစ္ကလ္ဂနၵာရီ/ဂနၵာရအာရံုခံစားမႈအထိသြားတယ္။
ခံစားမႈဗဟိုျပဳအိက္စ္ပရက္ဆစ္ဗ္၊ဒိ(ပ္)အစ္ေမ့ဂ်္၊ဆူရီယလ္၊ဆာလမန္း၊အဒိုးနစၥတို႔အားလံုးအက်ံဳးဝင္တာေပါ့။
ကဗ်ာပုဒ္ဟာအခြံျဖစ္ၿပီးအခြံထဲကေနကဗ်ာဆိုတာထြက္ရွိလာတဲ့သေဘာ။အိနၵိယဂနၲဝင္၊တရုပ္ဂနၲဝင္၊အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဂနၲဝင္ကဗ်ာေတြလည္းဒီလိုပဲအဆိုရွိၾကပါတယ္။
အိက္စ္ပယ္ရီမင္တလ္ကဗ်ာလို႔ေခၚဆိုၾကတဲ့ကဗ်ာေတြမွာေတာ့ဖြဲ႕စည္းမႈကေနကဗ်ာဟာေပၚထြက္လာရတဲ့အတြက္ဖြဲ႕စည္းမႈကိုဗဟိုျပဳၾကပါတယ္။ကြန္စတရပ္က္တစ္ဗ္သေဘာ။ကဗ်ာကိုဘာသာစကားရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ဖြဲ႕စည္းယူရတာျဖစ္ၿပီးအဲဒီဖြဲ႕စည္းမႈျပဳလုပ္ျခင္းကိုယ္တိုင္ကိုေရွးဂရိဘာသာစကားမွာ poiein လို႔ေခၚတယ္။အဓိပၸါယ္က အဂၤလိပ္လို making ‘ျပဳလုပ္ျခင္း’ ေပါ့။အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ‘ဖန္တီး’ ဆိုတဲ့စကားပိုႏွစ္သက္ၾကတယ္။
ဖန္တီးတာဟာလည္းျပဳလုပ္တာပါပဲေလ။
အဲဒီေတာ့ကဗ်ာရသဟာဖြဲ႕စည္းမႈရုပ္အစုအေဝးထဲမွာရွိတယ္လို႔ယူဆၾကတာနဲ႔အညီကြဲျပားျခားနားတဲ့ရသအာရံုခံစားမႈရရွိေစဖို႔ကြဲျပားျခားနားတဲ့ဖြဲ႕စည္းမႈေတြျပဳလာၾကတာပဲျ ဖစ္တယ္။
‘ေခတ္ၿပိဳင္’ ဟာပထမအယူအဆေပၚအေျခတည္ၿပီး ‘ကြန္တမ္ပရာရီ’ ဟာဒုတိယအယူအဆေပၚအေျခတည္တာ
ျဖစ္တယ္လို႔လည္းဖတ္ရႈမွတ္သားရပါတယ္။
စဥ္းစားရတာပဲေပါ့ေလ။
စဥ္းစားမိတာေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
ဇယလ
၁၃ စက္ ‘၁၉