ကဗ်ာတိုင္းဟာ အျခားကဗ်ာေတြဆီက ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့လူဟာ ၾကားခံပစၥည္းပဲ။ သူ႕ေခါင္း/ စိတ္/ ႏွလုံး/ ခံစားမႈ/ ဝိဉာဏ္/ ႏွလုံးအိမ္/ သိစိတ္/မသိစိတ္ထဲက ဘာသာစကား (ထဲက မွတ္ဉာဏ္ထဲက ကဗ်ာ)ဟာ သူ႕ကို ကဗ်ာေရးေစတာ ျဖစ္တယ္။
သူေရးလို႔သူ႕ကဗ်ာလို႔ေခၚနိုင္တာဟာျငင္းစရာမဟုတ္ေပမယ့္၊ေခၚခြင့္လည္းရွိေပမယ့္လူ႕စိတ္ထဲက၊သူ႕စိတ္ထဲက၊သမုဒၵရာနက္ရွိုင္းေမွာင္မိုက္ဟာရွင္သန္ေနတယ္၊စကားေျပာေနတယ္၊ဆက္သြယ္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္းစိတ္ပညာရွင္ေတြကမွတ္တမ္းတင္ေျပာခဲ့တာေတြလည္းရွိ၊အဲဒီနက္ရိုင္းအဇၩတၱစိတ္တြင္းဘဝဆိုင္ရာကဗ်ာေဗဒေတြလည္းရွိၾကတယ္ဆိုေတာ့ကာ…။
ကဗ်ာကိုယ္တိုင္ဟာ အဲဒီနက္ရွိုင္းမႈရဲ႕ျပယုဂ္မဟုတ္ရင္အဲဒီနက္ရွိုင္းမႈရဲ႕ေၾကးမုံလည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။အဲဒီေၾကးမုံေရွ႕မွာမိမိကိုမိမိရပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ….။
စဥ္းစားမိတာေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
ဇယလ
ေသာၾကာ ၆ ဧၿပီ ‘