*
၅၉ႏွစ္ျပည့္ေသာအသက္မွာ
ကိုယ္သိလိုက္ရတယ္
ကိုယ္ဟာအထဲမွာေသေနသူ
*
သစ္ပင္ဟာသူ႔ကိုသူသစ္ပင္မွန္းျပန္မေသခ်ာသလို
သစ္ပင္ဟာသူ႔ကိုသူသစ္ပင္မွန္းသိေနျပန္ၿပီး
ေလာကႀကီးထဲသူ႔ကိုသူထိုးထိုးေကၽြး
သူ႔အကိုင္းအခက္အရြက္အဖူးအပြင့္အရိပ္တို႔
သူထိုးထိုးေကၽြး
သူ႔ဆာေလာင္မႈကိုပါသူထိုးထိုးေကၽြး
အဲသလိုထိုးေကၽြးျခင္းမွာပဲမေသခ်ာသလိုေပါ့
သူဟာသစ္ပင္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့တယ္
*
သည္းႀကီးမည္းႀကီးငိုခ်ပစ္လိုက္တာ
သစ္ပင္ဟာသူ႔ပင္စည္ထဲကႏွလံုးကိုသူ႔လက္ေတြနဲ႔
ထိလို႔မရတာဆြဲျဖဲထုတ္ကုတ္ျခစ္လို႔မရတာ
သူ႔ရြက္စိမ္းေတြတစ္ပင္လံုးခါခ်ပစ္လိုက္တာ
သူ႔သစ္ကိုင္းေတြအကုန္လံုးခ်ိဳးခ်ပစ္လိုက္တာ
သူ႔မုန္တိုင္းထဲသူအျမစ္ကၽြတ္ပလပ္ကၽြတ္စိတ္ကၽြတ္
ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္တာပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္တာ
သည္းႀကီးမည္းႀကီးငိုခ်ပစ္လိုက္တာ
အဲဒီကိုယ္လံုးတီးနာက်င္မႈသက္သက္ႀကီးထဲ
လက္ႏွစ္ဘက္ထိုးထည့္ၿပီးျဖစ္ညႇစ္ခ်လိုက္တာ
သူ႔ထဲသူမဝင္ႏိုင္ခ်ိန္မွာပဲသူ႔ထဲကသူထြက္မရ
ထြက္ခ်ပစ္လိုက္တာနဲ႔ဝင္ခ်ပစ္လိုက္တာဟာထပ္တူက်
သစ္ပင္ဟာသူ႔မုန္တိုင္းထဲသည္းႀကီးမည္းႀကီးလႈပ္ခါၿပီး
ငိုခ်ပစ္လိုက္တာငိုခ်ပစ္လိုက္တာမွသစ္ပင္ဟာ
သူ႔မုန္တိုင္းကိုေဆာင့္ေဆာင့္ခါလႈပ္ခ်ပစ္တာ
သူ႔မုန္တိုင္းဟာသူ႔ကိုက်ားကုတ္က်ားခဲက်ားနာ
သူဟာသူ႔ကိုသူခါခ်ပစ္ၿပီးမုန္တိုင္းရဲ႕ရင္ထဲ
လက္ထိုးသြင္းၿပီးမုန္တိုင္းရဲ႕ႏွလံုးကိုညႇစ္ထုတ္ၿပီး
သစ္ပင္ဟာ ဘာမွန္းမသိတဲ့သစ္ပင္ဟာေလ
သည္းၾကီးမည္းၾကီးမွမည္းမည္းသည္းသည္းၾကီး
ငိုခ်ပစ္လိုက္တာ
ငိုခ်ပစ္လိုက္တာမွသည္းၾကီးမည္းၾကီး
ကစဥ့္ကလ်ားသစ္ပင္ၾကီးမွာေလ
ငိုခ်ပစ္လိုက္တာမွ
ငိုခ်ပစ္လိုက္တာေလ…..
*
*
စိမ္းလန္းေသာအရာမ်ားသည္
စိမ္းလန္းျခင္း၏အရာမ်ား
စိမ္းလန္းစြာျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။ ။
ဇယလ
၂၉ ဒီ ‘၁၇