မေနခ်င္လည္းေနရ၊မျပန္ခ်င္လည္းျပန္ရဆိုတာ
မေပ်ာ္ခ်င္လည္းေပ်ာ္ရ၊ေပ်ာ္ခ်င္လည္းေပ်ာ္မရဆိုတာ
မိုးရြာအၿပီးေမ်ာရင္ေမ်ာပါသြား၊မဟုတ္ရင္
ဒဏ္ေတြလိုစကားေတြလာပိၾကတယ္ဆိုတာ
သည္းႀကီးမည္းႀကီးခ်ိမ္းၿပီးပတ္ၾကားအက္ေတြ
ေျခာက္သေယာင္းထဲကိုယ္ဟာ အခါလြန္ သီးပြင့္ရမလို
ေပါက္မယ့္အေညႇာင့္ဟာကိုယ့္လက္ဖဝါးေပၚ
လည္ကေလးမလိမ္ရွာသြားခင္
ခြင့္လႊတ္ပါလို႔မ်က္ရည္စက္ႀကီးျဖစ္သြားခဲ့ရွာတယ္
ရာဇဝင္မွာကမၻာေက်ာ္အၾကားအျမင္ဆရာမ
ဖဲခ်ပ္ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္၊ဒီမွာေတြ႕လား
စုန္းတိုက္ခံထားရတဲ့တိုင္းျပည္
ေယာက်္ားေကာင္း၊ျမင္းေကာင္း၊စပါးေကာင္း၊
ပညာရွင္ေကာင္းမထြက္မယ့္အရပ္၊ တစ္ညေနသား
ကိုေခ်ာဟာ အင္းမ က ေဗဒင္ဆရာမဆီ
ေဗဒင္ေမးဖို႔ေရာက္သြားတယ္ ‘ယံုလို႔ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး ပညာသြားစမ္းတာ။ကိုယ္ေတာင္သူ႔ကို
စိတ္အလြတ္ႀကီးနဲ႔ျပန္ေဟာလိုက္ဦးမယ္’ အဲဒီည
ျပည္ၿမိဳ႕အဝင္စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကိုျဖတ္သြားေတာ့
အခ်ိန္မေတာ္ စစ္သားေတြရဲ႕ ေခၚစစ္ျခင္းကိုခံရတယ္
၁၉၈၉ ကာျဖဴးမရုပ္သိမ္းေသးမီ
မင္းႀကီးေတာင္ေျခသား
စကားအရာေဒဝတာေၾကာင့္
ၾကမၼာေညႇာင့္မခံလိုက္ရတာ
‘ျမစ္ထဲကၾကယ္ေတြကိုမဆယ္ရဘူးကြဲ႕’
အရွိတရားရဲ႕မ်က္ကြယ္မွာသူတို႔အျမဲရွိၾကတယ္
ဘဝဆိုတာသူတို႔လည္းပါဝင္ရက္လုပ္ၾကတဲ့အထည္
ျဖစ္ပံုကေတာ့၊ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္ေတြဟာ
ဇယ္ခံုတစ္ခ်က္ မွန္ကင္းတစ္ခ်က္
ဇစ္ဇက္သြားေနတာကိုလည္းဓာတ္ႏွိ ုးလို႔မရ
ကမၼဝါဒရဲ႕ဇလေဗဒမိုးႀကီးေလႀကီးေတြထဲ
မူလီျပဳတ္ရ ပလပ္ကၽြတ္ရနဲ႔မေပ်ာ္ပ်ာ္ရႊင္ရ
သတိေတာ့ေပးတာပဲ ျဖစ္သြားၿပီးခါမွ
မရွိတဲ့အစီအစဥ္ထဲကိုယ္ဟာအစီအစဥ္ျဖစ္သြားရ
ငါဟာေယာက်္ားေကာင္းလား၊ျမင္းေကာင္းလား
မင္းႀကီးေတာင္ေျခရဲ႕ေျမနီေတြဟာ
ငါ့ကိုေသြဖည္သြားၿပီလား
အဲဒီအရာကိုငါဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္
ဘဝမွာေသခ်ာတာဟာမသိရတာေတြ
ကိုယ့္လက္ဖဝါးေပၚအျမစ္တြယ္ၿပီး
မျမင္ရပဲေပါက္လာတယ္
စပါးေကာင္း၊ပညာရွင္ေကာင္း၊ခြင့္လႊတ္ပါ
စားေသာက္ဆိုင္ကဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလး
လူမဝင္လို႔တံခါးဝမွာကိုယ္လံုးလွလွေလးနဲ႔
လမ္းေပၚရပ္ေငးတယ္
အနာဂတ္ကိုေတာ့ေရာက္ခ်င္မွေရာက္မွာ
အတိတ္ကေတာ့ ဂိတ္မရွိ၊တိုးမရွိ
တံတားမသိဓားနဲ႔ညႇိ
ခါလီမျပန္တဲ့စိတ္ရဲ႕အျမန္ခရီးစဥ္
ဘဝဟာဘယ္ေတာ့မွအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ
ျမစ္ေပၚေမ်ာတဲ့ေခြးေသပုပ္ရဲ႕သစၥာတရားဆိုတာ
ကမ္းနေဘးသူ႔ထက္ငါအလုအယက္
ထိုးပြင့္ၾကတဲ့ပန္းဝါေလးေတြ
အမည္ရွိေကာင္းရွိေပမယ့္ (ကိုယ္အပါအဝင္)
လူေတြမသိၾကပဲ
ၾကယ္ေတြပဲသိၾကတယ္ဆိုတာ။ ။
[‘ကဗ်ာေလာက’#၁ မ်က္ႏွာဖံုးပၚက
ကိုေခ်ာရဲ႕ပံု(မ)တူကိုၾကည့္ေနရင္း
ကိုေခ်ာကႏႈတ္တိုက္ေပးလို႔]
ဇယလ
၃၁ မတ္ ‘၁ရ