ကဗ်ာေရးသူဟာ ဖတ္သူကို ဘာေပးခ်င္တာလဲဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ဘူးပါတယ္။သူ႔အေတြ႕အၾကံဳလား၊သူ႔အျဖစ္အပ်က္လား၊သူ႔ခံစားမႈလား၊သူ႔အေတြးလား၊ဘာလားေပါ့။ တစ္ခ်ိန္မွာသိသြားတယ္။(သိသြားၿပီလို႔ပဲယူဆထားလိုက္မယ္။)
ကဗ်ာဆရာဟာဖတ္သူကိုကဗ်ာေပးတာျဖစ္တယ္။ အျခားဘာပဲေပးေပး၊ အဦးဆံုးနဲ အဓိကက ကဗ်ာပဲျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းအရာကေတာ့ရွိမွာပါ။အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုအထိုင္ခ်ၿပီးကဗ်ာပစၥည္းေတြသံုးေရးတာမ်ိဳး။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမကကိုလိမ္ယွက္ထားတာမ်ိဳး။
အေၾကာင္းအရာဟုတ္တိပတ္တိမရွိသေယာင္ (ဝါ) အေၾကာင္းအရာ ကိုဝွက္ေရးတာမ်ိဳး။ အေၾကာင္းအရာကိုမည္မည္ရရမေျပာလိုပဲကဗ်ာရဲ႕အလုပ္ကိုပဲလုပ္ေစတာမ်ိဳး။
အေၾကာင္းအရာဟာေရးသူရဲ႕ပကတိေတြ႕ၾကံဳျဖစ္ပ်က္မႈေပၚအေျချပဳႏိုင္သလို ေရးသူရဲ႕စိတ္ကူးဥဏ္ေပၚလည္းအေျချပဳႏိုင္ပါတယ္။ ပကတိေတြ႕ၾကံဳျဖစ္ပ်က္ခံစားမႈနဲ႔စိတ္ကူးဥာဏ္ပါင္းစပ္မႈလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေရးသားဖြဲ႕ႏြဲ႕တင္ျပပံုမွာအေၾကာင္းအရာေပၚလြင္ေရးအဓိကထားတာမ်ိဳး၊အေၾကာင္းအရာနဲ႔အတူတင္ျပပံုပါသတိျပဳျမင္မိေစတာမ်ိဳး၊တင္ျပဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈဆန္းၾကယ္ပံုကိုျပသတာမ်ိဳးတို႔ေတြ႕ရပါတယ္။
‘ဆန္းၾကယ္မႈ’ဟာ ကဗ်ာမွာ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အသက္ေသြးေၾကာလို႔ေတာင္ေျပာႏိုင္မလားပဲ။ ရုရွပံုသ႑ာန္ဝါဒမွာ ostranenie (အဂၤလိပ္လို defamiliarization / making strange)၊ ျမန္မာလို ‘ဆန္းေအာင္လုပျ္ခင္း’။ သူမ်ားထက္ဆန္းေအာင္၊ မဆန္းဆန္းေအာင္ ဇြတ္လုပ္တာမဟုတ္ပဲ ရိုးစင္းျခင္းထဲမွာပင္လၽွင္ ဆန္းၾကယ္တာကိုျမင္တတ္ျခင္း၊ျမင္ေအာင္ဖြဲ႕ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားကို အထူးျပဳသံုးစြဲျခင္းအားျဖင့္လည္းအဲဒီဆန္းၾကယ္မႈကို ခံစားရရွိႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အတၱေနာမတိမွာေတာ့ အဲဒီဆန္းၾကယ္မႈဆီသြားတဲ့၊ဆန္းၾကယ္မႈနဲ႔အံ့ဩမႈရသကိုရရွိေစတဲ့ကဗ်ာေတြဟာ အေၾကာင္းအရာဦးစားေပး ကဗ်ာအေရးအသားေတြထက္ ‘ကဗ်ာဆန္’ ‘ကဗ်ာေျမာက္’တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
ကြယ္လြန္သူ တိုမာ့ရွ္ ဆားလမန္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရဲရဲဝင့္ဝင့္နဲ႔ သာမန္ေျပာရိုးေျပာစဥ္လိုေျပာလိုက္တာမ်ိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ (တစ္ေၾကာင္းတည္းပင္ျဖစ္ေစ) ကဗ်ာဓာတ္ႂကြေနပါတယ္။
“I come from tonite.”
“မိမိဟာ ဒီညကလာတာ ျဖစ္တယ္။”
စဥ္းစားမိတာေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ။